بررسی عملکرد انواع تقویت کننده ها ی کاتالیست های فرآیند هیدرودی سولفوریزاسیون

علاوه بر وجود انواع هیدروکربن های پارافینی، نفتنی و آروماتیکی مقدار کمی ترکیبات گوگردی، نیتروژن دار و اکسیژن دار و مقدار جزئی از فلزات نیز در نفت خام وجود دارد، که باعث بوجود آمدن مشکلات زیست محیطی بسیاری از قبیل آلودگی هوا و باران های اسیدی شده است. از بین این ترکیبات آلاینده در سال های اخیر، حذف ترکیبات گوگرد دار اهمیت ویژه ای پیدا کرده است زیرا این ترکیبات علاوه بر تولید آلودگی هوا باعث ایجاد خوردگی در تجهیزات فلزی و مسموم شدن کاتالیست های پالایشگاهی مانند کاتالیست ریفرمینگ می شوند. کاتالیست های CoMoو NiMo ترکیباتی هستند که بیشتر برای فرایند هیدرودی سولفوریزاسیون مورد استفاده قرار می گیرند. دلیل اصلی کاربرد این ترکیبات، مقاومت زیاد آنها در مقابل گونه های سولفید هیدروژن است که از عوامل شایع مسموم کردن کاتالیست می باشند. استفاده از این کاتالیست های متداول برای گوگرد زدایی در شرایط معمول موثر است، ولی به دلیل وجود ترکیبات مقاوم موجود در بنزین از قبیل دی بنزوتیوفن ها این کاتالیست ها برای گوگرد زدایی عمیق زیاد موثر نیستند و باید فعالیت کاتالیست بهبود یابد. یکی از راه های بهبود فعالیت کاتالیست ایجاد سایت های فعال بیشتر است. محققان نشان دادندکه با اضافه کردن عناصر مختلف به پایه یا فاز فعال می توان سایت های فعال بیشتری را ایجاد کرد. از جمله افزودنی هایی که به عنوان تقویت کننده در این کاتالیست ها به کار می رود عبارتند از فلوئور، فسفر، تیتانیم ، برم و .... در این مقاله تاثیر اضافه کردن انواع تقویت کننده روی عملکرد کاتالیست های فرایند هیدرودی سولفوریزاسیون برای گوگرد زدایی عمیق از بنزین مورد بررسی قرار گرفته است

کلیدواژه ها:

سوختها ، گوگرد زدایی ، بنزین ، تبدیل کاتالیستی ، تقویت کننده