بررسی نقش میانجی گرایانه خود کنترلی در رابطه الگوهای ارتباطی با تکانشگری دانش آموزان پسر مبتلا به بیش فعالی همراه با نقص توجه(ADHD)

پژوهش حاضر از نوع پژوهش های توصیفی- همبستگی بود که با هدف بررسی نقش میانجی گرایانه خود کنترلی در رابطه الگوهای ارتباطی با تکانشگری دانش آموزان پسر مبتلا به بیش فعالی همراه با نقص توجه (ADHD) انجام شد. جامعه آماری این تحقیق را کلیه دانش آموزان ۱۰ تا ۱۸ ساله مبتلا به اختلال بیش فعالی همراه با نقص توجه تشکیل می دادند که در سال تحصیلی ۱۳۹۶- ۹۷ در شهر مشهد مشغول به تحصیل بودند. نمونه آماری این تحقیق شامل ۲۲۰ نفر از این کودکان بودند که به صورت هدفمند (بر مبنای مصاحبه تشخیصی مبتنی بر DSM-۵ و نمره بالا در پرسشنامه علایم مرضی کودکان، (CSI-۴ انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعا ت از پرسشنامه الگوهای ارتباطی فیتزپاتریک و ریچی، (۱۹۹۰)، فرم کوتاه خود کنترلی تانجنی، بامیستر و بون (۲۰۰۴) و مقیاس تکانشگری بارت (۱۹۹۸) استفاده شد. نتایج حاکی از این بود که خود کنترلی در رابطه الگوهای ارتباطی با تکانشگری دانش آموزان پسر مبتلا به بیش فعالی همراه با نقص توجه نقش میانجی گرایانه دارد. همچنین یافته ها حاکی از این بود که بین الگوهای ارتباطی با تکانشگری این دانش آموزان ارتباط معناداری وجود دارد .(P>۰/۰۵)

کلیدواژه ها:

خود کنترلی ، الگوهای ارتباطی ، تکانشگری ، بیش فعالی ، نقص توجه