حق داشتن مراکز مذهبی در اماکن دیپلماتیک از منظر حقوق بین الملل

زمان به ناچار نیازهای مختلفی را به همراه دارد که باید توسط قوانین جدید به روز شود. درحالیکه آزادی های مذهبی در برخی کشورها محدود یا حتی ممنوع است ، حقوق دیپلماتیک به سفیران این حق را می دهد که مکان مخصوصی برای عبادت در محل اقامت(رزیدانس) یا ساختمان های ماموریت خود در کشورهای خارجی داشته باشند. این حق مبتنی بر نظریه برون مرزی(خارج المملکتی) است که در آن زمان تصویب شد، زمانی که کلیه امتیازات و مصونیت های یک سفیر تعریف و به رسمیت شناخته شده بود. در قرن نوزدهم ، این امتیاز ویژگی اصلی خود را از دست داد ، زیرا تساهل مذهبی جای خود را به تعصب مذهبی داد. همانطور که در قرن بیستم مشاهده می شود ، این حق به خوبی تثبیت شده و به طور گسترده ای در میان دولت ها اعمال می شود. لذا در این مقاله با روش توصیفی – تحلیلی به بررسی حق داشتن مراکز مذهبی در اماکن دیپلمایک در حقوق بین الملل خواهیم پرداخت. تحقیقات نشان می دهد که حق داشتن عبادتگاه دیگر مثل سابق به عنوان امری نشدنی نیست که با مزاحمت دولت ها رو به رو شده و نیازی به گنجاندن آن در کنوانسیون وین ۱۹۶۱ شده باشد، بلکه به عنوان حقوق بشر در نظر گرفته می شود. با این حال به عنوان حقوق دیپلماتیک در عرصه بین المللی به رسمیت شناخته می شود، گرچه ممکن است موانعی در برخی کشورها وجود داشته باشد.

کلیدواژه ها:

مراکز مذهبی ، آزادی مذهبی ، اماکن دیپلماتیک ، حقوق بین الملل