اثربخشی آموزش مهارت های تعاملی بر ناگویی خلقی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی

هدف از پژوهش حاضر، اثربخشی آموزش مهارتهای تعاملی بر ناگویی خلقی دانش آموزانبا اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش را کلیه کودکان پسر ۱۲ تا۱۴ سال که درسال ۱۳۹۸ درحال دریافت درمانی از مراکز درمانی شهر تهران بودند ، تشکیلدادند. در این پژوهش ۱۶ کودک با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی با استفاده از روشنمونه گیری در دسترس به عنوان حجم نمونه انتخاب و ۸ نفر از آنها در گروه آزما یش و ۸نفر دیگر در گروه کنترل به شیوه تصادفی گمارش شدند. در ابتدا هردو گروه تو سط مقیاسناگویی خلقی تورنتو (۲۰۰۶) مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش در ۱۲ جلسه ۴۵دقیقه ای به مدت ۱ ماه آموزش مهارت های تعاملی را دریافت کردند در حالی که گروه کنترلچنین روشی را دریافت نکردند. در پایان مجددا هردوگروه توسط مقیاس ناگویی خلقی(۲۰۰۶) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس مورد تجزیه وتحلیلقرار گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش مهارت های تعاملی موجب کاهشناگویی خلقی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی می شود. با توجه به یافته هامی توان از آموزش مهارت های تعاملی به عنوان یه یک روش کارآمد در کاهش ناگو یی خلقیدانش آموزان با اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی ، مهارت های تعاملی ، ناگویی خلقی