اثر سطوح مختلف آبیاری بر عملکرد، کارآیی مصرف آب و شاخص برداشت ارقام سویا در خرمآباد

با توجه به محدودیت منابع آب، یکی از راهکارهای استفاده بهینه از منابع آب در بخش کشاورزی، کمآبیاری میباشد. به منظور بررسی اثر رژیمهای مختلف آبیاری بر عملکرد، کارآیی مصرف آب، شاخص برداشت، درصد چربی و درصد پروتئین سویا، آزمایشی در طی فصل زراعی سال ۹۰-۱۳۸۹ روی ارقام M۷، M۹ و TMS در مزرعه تحقیقاتی دانشکده علوم کشاورزی خرمآباد انجام گرفت. آزمایش فوق در قالب طرح کرتهای خردشده (اسپلیت پلات) بر پایه بلوکهای کامل تصادفی و در سه تکرار انجام شد، به نحوی که تیمارهای آبیاری در کرتهای اصلی و ارقام سویا در کرتهای فرعی قرار گرفتند. تیمارهای آبیاری شامل آبیاری کامل به میزان ۱۰۰ درصد نیاز آبی گیاه و کمآبیاری تنظیمشده به ترتیب به میزان ۸۰، ۷۰ و ۵۰ درصد نیاز آبی گیاه بودند. نتایج بهدست آمده نشان داد که بهطور کلی با افزایش میزان آبیاری، عملکرد بیولوژیکی (۳ تا ۷/۵ تن در هکتار) و عملکرد دانه (۳/۱ تا ۵/۲ تن در هکتار) در ارقام مختلف سویا افزایش یافت و این تفاوت در سطح پنج درصد معنیدار بود؛ افزایش میزان آبیاری بر درصد چربی و پروتئین دانه اثر معنیدار داشت، از بین ارقام نیز رقم M۹ بالاترین عملکرد دانه (۱/۲ تن در هکتار)، عملکرد کل (۷/۴ تن در هکتار) و کارآیی مصرف آب (۵۶/۰ کیلوگرم بر هکتار بر میلیمتر) را در شرایط تنش آبی و بدون تنش داشت.

کلیدواژه ها:

کم آبیاری تنظیم شده ، گیاه سویا ، کارآیی مصرف آب ، عملکرد