برنامهریزی در دانشگاه علوم پزشکی: چالشها و راهکارها

زمینه و هدف: برنامهریزی شامل انتخاب اهداف درست و روش مناسب برای دستیابی به اهداف است. مدیران دانشگاه با چالشهای در برنامهریزی برای دستیابی اثربخش و کارآمد به اهدافشان ‎مواجه هستند. این مطالعه با هدف شناسایی چالشهای برنامهریزی مدیران دانشگاه علوم پزشکی و ارائه راهکارها انجام شد. روش بررسی: این مطالعه موردی در سال ۱۳۹۸ به صورت کیفی در ۱۱ دانشکده دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. جامعه پژوهش شامل مدیران ارشد، میانی و عملیاتی دانشگاه بودند. نمونهگیری به صورت هدفمند و با حداکثر تنوع انجام شد و تا اشباع دادهها ادامه یافت (۹۱ مصاحبه). برای جمعآوری دادهها، از روش مصاحبه نیمه ساختاریافته عمیق به انضمام بررسی مستندات استفاده شد. برای تحلیل دادهها از روش تحلیل موضوعی با نرم افزار MAXQDA۱۱ استفاده شد. یافتهها: جابجایی مدیران ارشد، عدم اعتقاد به برنامهریزی، اختیارات کم، سابقه شکست برنامههای مدیریتی، شعاری بودن برنامهها، غیر قابل پیش بینی بودن برنامهها، عدم تناسب اهداف با فعالیتها، نداشتن مدل مناسب برنامهریزی، مقاومت افراد در برابر برنامهها، فرهنگ کارگروهی ضعیف، نداشتن نیروی انسانی متخصص و آموزش دیده، ارتباطات ضعیف سازمانی، کمبود بودجه، نداشتن فرآیند کاری مشخص برای برنامهریزی و نداشتن ناظر خارج از دانشکده از جمله مهمترین چالشهای برنامهریزی در دانشگاه بود. تقویت تعهد مدیران و کارکنان، توسعه فرهنگ مدیریت مشارکتی، آموزش مستمر کارکنان، بهبود ارتباطات بین مدیران و کارکنان، ارزیابی منظم برنامه، الگوبرداری از سازمانهای موفق، تامین منابع مالی و گسترش تعاملات با بخش صنعت راهکارهای مناسبی برای رفع این چالشها هستند. نتیجهگیری: مدیریت و رهبری ضعیف، برنامهریزی نادرست، فرهنگ نامناسب سازمانی، عدم توجه به یادگیری سازمانی و مدیریت ضعیف کارکنان، منابع و فرآیندهای کاری از موانع عمده برنامهریزی مدیران دانشگاه هستند.

کلیدواژه ها:

برنامه ، برنامهریزی ، چالش ، دانشگاه علوم پزشکی تهران ، مطالعه موردی