بررسی قراردادهای درمان ناباروری (اجاره رحم) در روش های نوین باروری از دیدگاه فقه امامیه و حقوق ایران

باروري جدید یا تلقیح مصنوعی نشان دهنده یک رویکرد درمانی است، که در اواخر قرن بیستم براي درمان ناباروري در زوجین شکل گرفت. این روش درمانی در سال 1765 آغاز و سرانجام به درمان ناباروري در انسان منتهی گردید و از جمله روش هاي مورد استفاده در این زمینه استفاده از رحم زن بیگانه یا رحم همسر دوم مرد براي قرار دادن جنین جهت رشد تا لحظه تولد طفل می باشد . آنچه که عنوان چالش و سوال در ذهن افکار عمومی و استفاده کننده گان از این نوع باروري ها مطرح می شود این است که آیا قراردادهایی که بین پزشک ویا موسسه درمانی با زوجین در جهت درمان ناباروري یا بین زوجین و صاحب رحم که گاها شخص بیگانه با زوجین منعقد می شود صحیح می باشند یا به لحاظ حقوقی و شرعی دچار مشکل بوده و باطل می باشند ؟ این پژوهش با هدف بررسی دیدگاه هاي فقه امامیه و حقوق ایران در خصوص بررسی صحت یا بطلان قرار دادهاي اجاره رحم و درمان ناباروري زوجین با استفاده از روش هاي نوین باروري انجام شده است.روش تحقیق از نوع توصیفی –تحلیلی و جمع آوري اطلاعات آن کتابخانه اي می باشد. در نهایت با بررسی این موضوع در فقه امامیه و حقوق ایران به این نتایج دست یافتیم آنچه که در این خصوص مورد اجماع تمامی فقها می باشد این است که منشا انعقاد نطفه باید پاك و شرعی و حاصل نکاح بین مرد صاحب اسپرم و زن صاحب تخمک باشد هرچند که جنین حاصله بعدا در رحم زن بیگانه پرورش یافته و مراحل تکامل تا تولد را طی نماید و به لحاظ حقوقی و قوانین و مقررات جمهوري اسلامی ایران با اینکه در قانون مدنی در این خصوص صراحتا حکمی بیان نشده است اما قانونگذار در سال 1382قانون نحوه اهداي جنین به زوجین ناباروردر این خصوص تصویب نموده و صحت قراردادهاي مذبور منوط به علم و قصد طرفین به موضوع قرارداد می باشددر غیر این صورت قرارداد مذبور باطل محسوب می شوند.

کلیدواژه ها:

قرارداد اجاره رحم ، فقه امامیه ، حقوق ایران