جایگاه هویت ایرانی در شهرک مسکونی شوشترنو

یکی از آثار مهم معماری و شهرسازی کامران طباطبایی دیبا در واپسین سال های کاری در ایران، شهرک شوشتر نو می باشد. شهرک شوشتر نو به منظور اسکان کارگران و کارمندان کشت و صنعت کارون که از دو بخش کارگران یقه سفید(بخش کشاورزی) و کارگران یقه آبی( بخش صنعت) با امکاناتی نظیر: مدرسه، مسجد، مرکز تجاری، هتل، مرکز انتظامی، طراحی شده است. روند شکل گیری شهرک شوشتر نو در سه مقطع زمانی صورت گرفته است.از ویژگی های این طرح می توان به نزدیکی کالبدی و تلفیق فعالیت های دو شهر جدید و قدیم، ایجاد بافت شهری درون گرا، جدا نمودن شبکه ترافیک از حرکت عابران پیاده، الگوبرداری از شهر سازی محلی، امکان گسترش شهر در آینده، طراحی فضای بازی، ورزشی اشاره نمود. شهرک شوشتر نو از الگوهای معماری متداول فاصله گرفته و به نوعی به منطقه گرایی پست مدرن گرایش داشت،. در این نوع معماری پیرایش و تزئین مجددا0 مطرح می شود. اما در نوع معماری ایرانی آن سعی در استفاده از ویژگی های معماری سنتی ایرانی چه از نظر مفهوم و چه از نظر عملکردها دارد که بهترین نمونه از نوع ایرانی ـ اسلامی آن را می توان در معماری شهرک شوشتر نو، مشاهده نمود. در این مقاله جایگاه هویت ایرانی در این شهرک مورد بررسی قرار گرفته است. و روش تحقیق، توصیفی تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

شوشتر نو ، شهرک مسکونی ، هویت ایرانی ، معماری معاصر