ارتقای توان اشتغال پذیری دانشجویان؛ موانع و راهکارها

امروزه اشتغال پذیری دانش آموختگان آموزش عالی، مسئله ای اساسی در سراسر جهان است. این امرمستلزم توسعه مجموعه ای از مهارت های ضروری برای اشتغال پایدار و کسب شایستگیه ای لازم برای فعالیتدر یک شغل خاص است که از آن با عنوان اشتغال پذیری یاد می شود (ویتولادیتی، 2014؛ پیتا و دیگران،2015). از اشتغال پذیری به عنوان عامل حیاتب خش آموزش عالی نیز یاد شده است (آسونیتو, 2015؛ آکادمیآموزش عالی, 2017) که بر نتایج واقعی به دست آمده در حفظ و تضمین کار مرتبط با صنعت مورد مطالعهدانشجویان و فارغ التحصیلان تأکید دارد (یوریکو، داسیلوا و دوواله، 2015). از نگاه هیلاج و پولارد (1998:12) اشتغال پذیری توانایی یک فرد در به دست آوردن و حفظ شغل، جابه جایی بین نقش های متفاوت در یکسازمان، به دست آوردن شغل جدید به ضرورت و تأمین یک شغل پایدار و با ثبات است. همچنان که روشن است، این تعریف افراد بیکار، جویای کار، شاغل به دنبال جایگزینی شغل یا ترفیع را نیز پوشش می دهد. براین اساس می توان گفت اشتغال پذیری توانایی به دست آوردن و نگه داشتن کار در یک سازمان رسمی است(هوگان و همکاران، 2013) و فرد اشتعال پذیر، فردی است که رویکردی فعالانه در درگیر شدن خود با بازارکار دارد (مک آردل و همکاران، 2007، به نقل از دی گاسمن و چوی، 2013)؛ بنابراین اشتغال پذیریدانش آموختگان، موضوعی است که باید محور اصلی سیاست ها و تفکر بازار در اقتصاد دانش بنیان قرار گیرد (هانگ، 2013؛ آورامنکو، 2012؛ گروت و رودریگرز، 2014، گوزمن و اوکچویی، 2013).