بررسی اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر باورهای ارتباطی پدران دارای فرزند معلول ذهنی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمانی شناختی رفتاری بر باورهای ارتباطی پدران دارای فرزند معلول ذهنی بـود. روش تحقیـق حاضـر شبه آزمایشی و از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است که به منظور بررسی درمان شناختی رفتاری بر باورهای ارتباطی پدران دارای فرزند معلول ذهنی اجرا گردید. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه پدران دارای فرزند معلول مراجعه کننده به بهزیستی شهر مشـهد در بازه زمانی ابتدای تیر ماه 1399 لغایت انتهای تیر ماه 1399 بود. با توجه به جامعه آمـاری، در ایـن پـژوهش از نمونـه گیـری در دسـترس استفاده شد که با توجه به معیارهای ورود و خروج تعداد 30 نفر انتخاب و به صـورت تصـادفی، 15 نفـر در گـروه کنتـرل و 15 نفـر در گـروه آزمایش قرار گرفتند و اثربخشی درمان شناختی – رفتاری بر گروه آزمایش اجـرا گردیـد. ابـزار جمـع آوری داده هـا عبـارت بـود از؛ باورهـای ارتباطی(.(RBI پس از اجرای درمانی شناختی رفتاری، داده های جمع آوری شده در دو سطح توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تفاوت بین متغیر باورهای ارتباطی، در گروه های آزمایش و کنترل وجود دارد. به عبارتی درمـانی شـناختی رفتـاری بـر متغیر باورهای ارتباطی تاثیر مثبت معنی دار دارد. در نهایت یافته های پژوهش نشان داد درمانی شناختی رفتاری باعث بهبود باورهای ارتباطی در پدران دارای فرزند معلول ذهنی شد.

کلیدواژه ها:

درمان شناختی - رفتاری ، باورهای ارتباطی ، معلول ذهنی ، پدر