تعیین حد ماکسیمم برداشت آب زیرزمینی از آبخوان های ساحلی با استفاده از مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک

تهاجم آب شور دریا به ابخوانهای ساحلی مهمترین عامل الودگی و از دست رفتن منابع آب شیرین زیرزمینی در نواحی ساحلی است به همین جهت کنترل برداشت منابع آب زیرزمینی دراین نواحی تا حد بسیار زیادی می تواند درجهت مقابله با این پدیده مثمر ثمر واقع گردد از جمله راهکارهای مدیریتی و تعدیل کننده مشکل استفاده از مدلهای بهینه سازی استدراین تحقیق به عنوان نمونه بهینه سازی عملیات پمپاژ در یک ابخوان ساحلی در نظر گرفته شده است بگونه ای که بتوان بیشترین مقدار ممکن ازمنابع آب زیرزمینی را استخراج نمود بدون اینکه غلظت شوری و یا افت بار هیدرولیکی از حد مجاز فراتر رود مدل بهینه سازی خود از دو بخش بوجودآمده است که شامل ابزارهای شبیه سازی جریان و بهینه سازی می باشد قسمت شبیه سازی جریا تهاجم آب شور دریا را براساس حل معادلات دیفرانسیل حاکم بصورت جریان وابسته به چگالی و به روش اجزا محدود مدل می کند و در نقاط مختلف مقدار غلظت شوری و بار هیدرولیکی را بدست میدهد.

کلیدواژه ها:

تهاجم آب شور ، بهینه سازی عملیات پمپاژ ، اجزا محدود ، الگوریتم ژنتیک ، مدل بهینه ساز