بررسی تطبیقی جلوه های پایداری بدون خشونت در آموزه های گاندی با مثنوی معنوی مولوی

پایداری بدون خشونت نوعی پایداری است که ماهاتما گاندی آن را مطرح کرده است. مبارزه بدون خشونت از نظر گاندی علاوه بر رعایت اصولی همچون نافرمانی مدنی، اعتصاب غذا، عدم مشارکت سیاسی و اقتصادی و تظاهرات که جنبه صوری و ظاهری دارند، نیازمند تعالی روحی و شخصیتی افراد مبارز بوده است. او اصل و بنیاد کنش بدون خشونت را در دو واژه ساتیاگراها و آهیمسا گنجانده است که روش زندگی و مسیر حرکت به سمت راستی را آموزش میدهد. با توجه به مشابهت و تجانسی که آموزه های گاندی با ادبیات عرفانی فارسی دارد برآن شدیم تا با استفاده از روش توصیفی از نوع تحلیل محتوا به تطبیق آراء گاندی با مثنوی معنوی مولوی بپردازیم. در این پژوهش به استخراج نمونه ها، مطابقت و تحلیل آنها پرداخته ایم که از مؤلفه های یافت شده میتوان به رهایی از تعلقات دنیوی، ضرورت گرسنگی، ضرورت ناکامی و شکست، ستایش شجاعت و عدم ترس از مرگ، نکوهش غرور، عشق به انسانها و بیهودگی جنگ اشاره کرد. در برخی از مؤلفه ها بین اندیشه های گاندی و مولوی همسویی و در پارهای از آنها تفاوتهایی نیز وجود دارد.

کلیدواژه ها:

پایداری بدون خشونت ، گاندی ، مثنوی معنوی