مقایسه ی دو خط مشی متفاوت تخصیص پویای منابع انسانی در شرایط عدم قطعیت (مطالعه ی موردی: دانشگاه علوم پزشکی مشهد)

مساله ي تخصيص پوياي منابع، طيف وسيعي از مسائل در حوزه هاي مختلف صنعتي و خدماتي را شامل مي شود. از طرفي تأثير و وجود عدم قطعيت در اکثر مسائل، موضوعي غير قابل انکار و چشم پوشي است. محققان با در نظر گرفتن اهميت اين دو موضوع، به توسعه ي الگوريتم هاي گوناگوني جهت تخصيص منابع به صورت پويا و در شرايط عدم قطعيت پرداخته اند. در ساليان اخير، اکثر محققان در حوزه ي تحقيق در عمليات، در مواجهه با يک مسئله تخصيص منابع پويا که نياز به تخصيص منابع در بازه اي از زمان دارد، برنامه ريزي پويا را بر مي گزينند. محققان حوزه ي هوش مصنوعي نيز در مواجهه با اينگونه مسائل از الگوريتم درخت جست و جوي مونت کارلو استفاده مي کنند. الگوريتم تخصيص ارائه شده در اين مقاله از تلفيق نحوه ي پيشروي در فضاي جواب درخت جست و جوي مونت کارلو و تابع ارزش برنامه ريزي پوياي تقريبي حاصل شده است. فارغ التحصيلان پرستاري در ايران بايد حداکثر سه ماه پس از اتمام دوره ي تحصيل، براي گذراندن دوره ي دوساله ي طرح اجباري در يکي از دانشگاه هاي علوم پزشکي ايران ثبت نام کنند. در اين مقاله دو خط مشي متفاوت براي نحوه ي تخصيص متقاضيان طرح اجباري پيشنهاد گرديده است. الگوريتم حاصل براي يک بازهي 42 ماهه، 1000 مرتبه شبيه سازي شده است. خط مشي اول، خط مشي برتر با کمترين ميزان جريمه است. در خط مشي اول متقاضيان بر اساس امتياز رتبه بندي شده و سپس به بررسي اولويت هاي سه گانه متقاضيان، از متقاضي با بيشترين امتياز تا متقاضي با کمترين امتياز پرداخته مي شود

کلیدواژه ها:

تخصیص پویای منابع ، درخت جست و جوی مونت کارلو ، عدم قطعیت ، شبیه سازی