بهینه‌یابی قراردادهای بالادستی نفت و گاز: الگوی کارگزار- کارفرما

تاریخچه قراردادهای نفتی در قرن اخیر حکایت از آن دارد که قراردادهای نفتی در واقع چهره‌ای از معارضه منافع شرکت‌های نفتی خارجی با منافع ملی دولت‌های صاحب مخزن است. در تعارض مطرح شده، این سوال مهم در برابر دولت‌های میزبان وجود داشته و دارد که کدام‌یک از قراردادهای بالادستی متعارف و موجود را باید انتخاب کنند تا منافع بیشتری کسب شود. برای پاسخ به این سوال تحقیق از نظریه نمایندگی استفاده شده است. در مدل طراحی شده تابع منفعت هرکدام از طرفین در هرکدام از قراردادهای بالادستی بیان شده، شناسایی و مدلسازی شده‌اند. همچین شروط عقلانیت و انگیزه نیز در این مدل به عنوان قید مشارکت مورد تحلیل قرار گرفته‌اند. نتایج حاصل از مدل پیشنهادی با استفاده از روش الگوریتم ژنتیک حاکی از آن است که قرارداد مشارکت در تولید در مقایسه با دو قرارداد امتیازی و خرید خدمت در مختصات میدان مفروض کمترین هزینه نمایندگی را داشته و می‌تواند به عنوان الگوی منتخب، بیشترین منفعت را برای دولت صاحب مخزن در پی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

قرارداد امتیاز ، قرارداد مشارکت در تولید ، قرارداد خرید خدمت ، الگوی کارگزار-کارفرما ، الگوریتم ژنتیک