اثر روش های مختلف مدیریت آبیاری برکارآیی مصرف آب برنج در گیلان

افزایش جمعیت و نیازهای غذایی به وجود آمده در اثر آن، پدیده تغییر اقلیم و بحران آب واژه هایی هستند که اخیرا بسیار شنیده می شود . تلاش های زیادی برای پیش بینی این بحران ها و آمادگی برای مقابله با آن شروع شده است . مهم ترین و مؤثر ترین روش برای مقابله با بحران کمبود آب افزایش راندمان کاربرد آب یا توان تولید و یا به عبارت ساده تر افزایش مقدار تولید به ازای مصرف یک واحد از نهاده های کشاورزی است . آب مهم ترین عامل در کشاورزی و دارای اهمیت بسیار زیاد وحیاتی در تولید برنج می باشد به نحوی که ًاصولا در ایران از کشت دیم برنج اثری نمی یابیم . یکی از راه های این امر استفاده از روش آبیاری تناوبی با دور آبیاری مناسب می باشد . مستان و ویجای کومار [6] گزارش کردند، آبیاری با تأخیر 2 روز پس از ناپدید شدن آب از سطح مزرعه در مقایسه با تیمار شاهد و 5 روزه بالاترین مقدار راندمان مصرف آب را دارد . گزارشات زیادی دلالت بر تحمل ارقام مختلف برنج در شرایط غیرغرقابی دارد[ 4 و5] رقم بی نام می تواند در شرایط خشک نیز به رشد خود ادامه دهد و محصول دهد[ 2 و 3] ارقام محلی دیگری نیز درشرایط غیرغرقابی توانستند محصولی در حد شرایط غرقاب دائم بدهند [.1] این طرح سعی دارد بهترین مدیریت آبیاری ارقام محلی بی نام و حسنی را در شرایط خشکی بررسی کند .