بررسی رقص های آیینی مازندران با نگرش الگوهای جامعه کشاورزی

رقص به عنوان یک جز فرهنگی، بیانگر الگویی از کنش های آیینی هستند که معانی، نمادها و رخدادهای بنیادین آن فرهنگ را بازنمایی می کند. رقص های آیینی در تاریخ، فرهنگ، شیوه زندگی، اعتقادات مذهبی، رفتارهای اجتماعی، باورهای فولکلوریک ریشه دارد و مرتبط با الگوهای زندگی مردم بومی آن منطقه است. این الگوها در برجسته ترین مسأله به حرفه مردم مازندران معطوف شده و با مشاغل کشاورزی و دامداری در قالب رقص های آیینی آمیخته شده است. در جامعه کشاورزی بازی ها و رقص های آیینی بسیاری با دیدگاه یکتاپرستانه و مذهبی خلق شده است. در این پژوهش سعی شده است با شناسایی رقص های اقوام ایرانی، رقص های آیینی مردم مازندران بررسی شود، سپس تأثیر الگوهای کشاورزی بر نوع برگزاری آیین ها تأکید شده است. نتایج نشان می دهد همه حالات و شکل و فرم و ریتم و ملودی در سِماهای لاک سَری سِما، پیرزنی سِما، چکّه سِما، لمپاسِما (رقص با چراغ گردسوز) پادنگ سِما و دروم دروم با الهاماتی از محیط طبیعت منطقه می باشد که فرهنگ منطقه را شکل داده است و در جشن ها و آیین های بومی برگزار می شود

کلیدواژه ها:

رقص های آیینی ، الگوهای کشاورزی ، مازندران