ارزیابی عملکرد کاتدهای مختلف در تصفیه پساب پتروشیمی بهوسیله سلول الکترولیز میکربی فاقد غشا
محل انتشار: مجله آب و فاضلاب، دوره: 31، شماره: 2
سال انتشار: 1399
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 592
فایل این مقاله در 12 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_WWJ-31-2_007
تاریخ نمایه سازی: 3 آذر 1399
چکیده مقاله:
صنعت پتروشیمی از جمله فراوری پتروشیمی، پالایش نفت و تولید گاز طبیعی، مقدار زیادی فاضلاب تولید میکند که حاوی انواع آلایندهها است. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی تصفیه و تولید همزمان متان از پساب پتروشیمی بهوسیله انواع مختلف مواد کاتدی در سلول الکترولیز میکربی فاقد غشا است. سه سلول الکترولیز میکربی فاقد غشا از پلی متیل متاکریلات ساخته شد. سیستمها دارای طول 15 و عرض 15 و عمق 10 سانتیمتر به حجم کلی 25/2 لیتر بودند. لجن بیهوازی از هاضم بیهوازی واحد تصفیه فاضلاب اصفهان گرفته شد. آندها و کاتدها بهوسیله پیچهای پلاستیکی در فاصله دو سانتیمتری از یکدیگر نگه داشته شدند. عملکرد سلولهای الکترولیز میکربی بهوسیله بهکارگیری چندین پارامترهای اصلی تولید جریان الکتریکی، تولید گاز، حذف COD و سطح pH شرح داده شد. بر طبق نتایج پژوهش، میزان حذف COD در سلول الکترولیز میکربی با کاتد استیل ضد زنگ 316 در مقایسه با دو سیستم دیگر بیشتر بود. بهطوری که بیشینه کارایی حذف COD با کاتد استیل ضد زنگ 316 در زمان ماند 48 ساعت و ولتاژ 1 ولت برابر با 85 درصد بود. همچنین نتایج نشان داد که نرخ تولید متان با سیستم حاوی استیل ضد زنگ 316 در مقایسه با دو سیستم دیگر بیشتر بود؛ به طوری که حداکثر نرخ تولید متان 56 میلیلیتر با محتوی 85 درصد در زمان ماند 48 ساعت، با ولتاژ 1 ولت بهدست آمد. بر اساس نتایج بهدست آمده، سلول الکترولیز میکربی حاوی کاتد استیل ضد زنگ 316 بهعنوان یک سیستم کارآمد برای تصفیه و تولید متان از پساب پتروشیمی قابل استفاده است.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
امین آروین
دانشجوی دکترا، گروه بیوتکنولوژی، دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل، بابل، ایران
مرتضی حسینی
دانشیار، گروه بیوتکنولوژی، دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل، بابل، ایران
محمد مهدی امین
استاد، مرکز تحقیقات محیط زیست، پژوهشکده پیشگیری اولیه از بیماری های غیرواگیر و گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
قاسم نجف پور درزی
استاد، گروه بیوتکنولوژی، دانشکده مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی نوشیروانی بابل، بابل، ایران
یونس قاسمی
استاد، گروه بیوتکنولوژی دارویی، دانشکده داروسازی، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :