ارائه چهارچوب مبتنی بر مدل سازی اطلاعات ساختمان به منظور استفاده مجدد از المان های سازه ای در پروژه های ساخت

واسازی ساختمان بر خلاف تخریب که مقدار قابل توجهی ضایعات بلااستفاده تولید می کند، با جداسازی المان ها بدون آسیب جدی، امکان بهره برداری دوباره از این مصالح را فراهم می کند. از میان راه های استفاده از مواد و مصالح حاصل شده از واسازی، استفاده مجدد از آنها به دلیل کم هزینه بودن، مصرف کمتر انرژی و مواد اولیه نسبت به دفع و یا بازیافت آنها روش بهتری می باشد. مدل سازی اطلاعات ساختمان به دلیل ذخیره و دسترسی به اسناد دقیق و قابل اعتماد از سازه ابزاری مؤثر در راستای واسازی موفق است. در مطالعات پیشین راه حل هایی برای استفاده از المان های واسازی شده در سازه ارائه شد. با این وجود روشی برای انتخاب ترکیبی از مصالح نو و دست دوم به طور طبق مطالعات انجام شده کامل بررسی نشد. از این رو در پژوهش حاضر با بهره گیری از بانک داده مدل اطلاعات ساختمان و قابلیت های آن برای دسترسی به این اطلاعات، چهارچوبی برای استفاده مجدد از المان های سازه ای واسازی شده ارائه شده است. در این چهارچوب با استفاده از ابزار طراحی شده در محیط مدل اطلاعات ساختمان بر پایه الگوریتم ژنتیک، ترکیبی بهینه با استفاده از دو گروه مقطع نو و دست دوم ارائه می شود. در پایان نیز با تحلیل سازه ای، عملکرد مدل پیشنهادی بررسی شده و در صورت نیاز تغییرات لازم روی آن اعمال می شود. این چهارچوب بر روی یک نمونه مدل ساز ه فولادی آزمایش شده و نتیجه حاکی از کاهش حدود 23 ٪ هزینه اسکلت سازه می باشد. استفاده از این چهارچوب می تواند دید بهتری به طراحان جهت بررسی پتانسیل استفاده از مصالح دست دوم در ساز ه داده تا در صورت امکان هزینه های ساخت را کاهش دهند.

کلیدواژه ها:

استفاده مجدد ، مدل سازی اطلاعات ساختمان ، واسازی ساختمان ، الگوریتم ژنتیک