بررسی اثر بخشی فراشناخت درمانی بر درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان دارای اختلال حرکتی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنویت درمانی بر درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان دارای اختلال حرکتی بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری بود. جامعه آماری شامل تمامی سالمندان 75-60 ساله دارای اختلال حرکتی بود. از میان جامعه آماری فوق به روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند تعداد 20 نفر انتخاب و با جایگزینی تصادفی در گروه آزمایش ( 10 نفر گروه معنویت درمانی ) و گواه 20 نفر قرار گرفتند و به پرسشنامه های سبک های اسنادی ASQ، سنجش احساس تنهایی و اضطراب مرگ DSS پاسخ دادند. گروه گواه در انتظار ماند و معنویت درمانی برای گروه 8 جلسه 90 دقیقه ای به اجرا گذاشته شد. داده های پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی و آزمون آماری تحلیل واریانس تحلیل گردیدند. نتایج بیانگر آن است که اثر مداخله مبتنی بر فراشناخت درمانی بر درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ معنادار است. در نتیجه بین نمره های درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان در پیش آزمون با پس آزمون و پیگیری تفاوت معنادار است P‹0/01 و بین گروه های پس آزمون و پیگیری در درماندگی آموخته شده تفاوت معناداراست. ولی در احساس تنهایی و اضطراب مرگ تفاوت معناداری نیست. P‹0/01 در نتیجه می توان گفت که میزان درماندگی آموخته شده، احساس تنهایی و اضطراب مرگ سالمندان به طور معناداری کاهش پیداکرده است و این کاهش به مرور زمان ثابت مانده است و پیگیری نسبت به مرحله پس آزمون کاهش و افزایش قابل توجهی زیادی در طول زمان نداشته است.

کلیدواژه ها:

فراشناخت درمانی ، درماندگی آموخته شده ، احساس تنهایی ، اضطراب مرگ ، سالمندان دارای اختلال حرکتی