بررسی نقش مدیریت در اصلاح اراضی شالیزارهای استان خوزستان، خودکفایی برنج و سلامت محصول درراستای کشاورزی پایدار

خودکفایی در تولید برنج سیستم پیچیده ای است و نیاز به مدیریت و برنامه ریزی دقیقی دارد تا در برابر چالش ها استوار بماند. سه جزء اساسی مدیریت در بهبود کیفیت خاک و عملکرد محصول به صورت نقش مدیریتی در کاربرد کود در جهت افزایش تولید (جزء حاصلخیزی)، توانایی برای کاهش و حذف آلاینده های محیطی( جزء زیست محیطی) و نهایتا ارتباط بین مدیریت با کیفیت خاک، سلامت گیاه، انسان و دام( جزء بهداشتی) تعریف می شود. مدیریت یکی از ارکان مهم در کشاورزی پایدار است. کشاورزی پایدار سامانه ایست که در آن مدیریت به عنوان ابزاری است برای استفاده از کود سبز، کنترل آب، مبارزه با آفات در جهت متعادل نمودن تقاضای جهانی برای غذا، افزایش عملکرد محصول و حفظ کیفیت محیط زیست. لذا این پژوهش با هدف بررسی نقش مدیریت در بهبود کیفیت خاک، افزایش عملکرد دانه برنج و کاهش آلودگی ناشی از عنصر کادمیم،در سه تکرار، سه عمق، دو مکان کشت ( ایستگاه تحقیقات کشاورزی و مزارع برنج) با سه سنوات کشت بصورت میدانی در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی اجرا شد. نتایج نشان داد تفاوت معنی داری در مقدار فسفر، مواد آلی، ظرفیت تبادل کاتیونی ، پایداری این دو مکان وجود داشت که ناشی از نقش مدیریت در ایستگاه تحقیقات در جهت برگرداندن کاه و کلش به خاک، استفاده صحیح از کودهای سبز، فسفره و مقابله با سوزاندن بقایای گیاهی با هدف تامین عناصر ماکرو و میکرو خاک می باشد .علاوه بر آن آلودگی ناشی از عنصر کادمیم در خاک های مزارع شالیکاران افزایش معنی داری به دلیل استفاده بیش از حد از کود فسفره و نیز استفاده از آبهای آلوده داشته است. خوشبختانه به علت بالا بودن میزان آهک خاک وPH بالا این کادمیم غیر قابل جذب است و غلظت آن در دانه برنج تولیدی پایین می باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت ، خودکفایی برنج ، عملکرد گیاه ، آلودگی