توسعه کمی و کیفی گونه های پرورشی میگوی ایران

پژوهش های اولیه تکثیروپرورش میگوهای بومی ایران ، اولین بار در سالهای ‮‭1363-64‬ در موسسه تحقیقات شیلات ایران انجام گردید. بیش از یک دهه زمان نیاز بود ، تا شرایط لازم برای ترویج و توسعه تکثیروپورش میگو در کشور فراهم آید. فراز و نشیب تولید میگوی پرورشی در کشور آنقدر زیاد بود ، که علیرغم سرمایه گذاری کلان دولت در آماده سازی سایت ها و زیرساخت ها ، تنها بخش کوچکی از ظرفیت بالقوه موجود در سواحل جنوبی کشور به فعل درآمده است . در آبهای خلیج فارس و دریای عمان حدود ‮‭18‬ گونه میگو شناسایی شده اند ، که فقط 4 گونه که دارای اندازه درشت تر و فراوانی بیشتر هستند مورد بهره برداری تجاری قرار می گیرند. میگوی ببری سبز ‭(Penaeus semisulcatus) ‬، موزی‭(Fenneropenaeus merguiensis) ‬، سفید سرتیز ‭(Mrtapenaeus afinis) ‬بیشتر در خلیج فارس از ده انه ارون د رود تا تنگه هرم ز و بخشی ازدری ای عمان یاف ت می شوند. در حالی که میگ وی سفی دهندی ‭(Fenneropenaeus indicus) ‬بطور عمده در دریای عمان زیست می کند. پرورش میگو در ایران با میگوی ب ومی ب ب ری سبز در بوش هر آغاز گردید ، سپس با گونه واردانی ببری سیاه ‭(Penaeus monodon) ‬در خوزستان ادامه یافت. توسعه میگوی پرورشی ایران با شناسایی و معرفی میگوی سفید هندی سرعت یافت ، و پس از مواجه شدن با کندی رشد و بیماری در سال ‮‭1381‬ (در خوزستان) و ‮‭1384‬ (دربوشهر) ، و همزمان با دستیابی موسسه تحقیقات شیلات به بیوتکنیک تکثیروپرورش میگوی غیربومی سفید غربی ‭(Litopenaeus Vannamei) ‬زمینه تغییر گونه و بازسازی مجدد صنعت تکثیروپرورش میگوی کشور فراهم آمد. موسسه تحقیقات شیلات ایران در راستای توسعه تکثیروپرورش میگو در کشور ، فعالیت های تحقیقاتی متعددی در این زمینه انجام داده است ، و یک پژوهشکده تخصصی را برای این منظور در بوشهر ایجاد و توسعه داده است . پروژه های متعدد تحقیقاتی در زمینه های تکثیر ، پرورش ، تغذیه ، مدیریت آب و پساب مراکز تکثیر و مزارع پرورش میگو ، بهداشت و بیماریها اجرا گردیده است که تاثیر درخوری بر روی توسعه کمی و کیفی میگوی پرورشی در کشور داشته است . واژه های کلیدی : میگو ، آبزی پروری ، توسعه کمی و کیفی ، خلیج فارس ، دریای عمان