تعیین حد ماکسیمم برداشت آب زیرزمینی از ابخوانهای ساحلی با استفادها ز مدل بهینه سازی الگوریتم ژنتیک

تهاجم اب شور دریا به ابخوانهای ساحلی مهمترین عامل الودگی و از دست رفتن منابع آب شیرین زیرزمینی در نواحل ساحلی است بهمین جهت کنترل برداشت منابع آب زیرزمینی در این نواحی تا حد بسیارزیادی می تواند در جهت مقابله با این پدیده مثمر ثمر واقع گردد از جمله راهکارهای مدیریتی و تعدیل کننده مشکل استفاده از مدل ها ی بهینه سازی است دراین تحقیق به عنوان نمونه بهینه سازی عملیات پمپاژ در یک ابخوان ساحلی در نظر گرفته شده است بگونه ای که بتوان بیشترین مقدار ممکن از منابع آب زیرزمینی را استخراج نمود بدون اینکه غلظت شوری یا افت بار هیدرولیی از حدمجاز فراتر رود مدل بهینه سازی خود از دو بخش بوجود امدها ست که شامل ابزارهای شبیه سازی جریان و بهینه سازی می باشد قسمت شبیه سازی جریان تهاجم آب شور دریا را براساس حل معادلات دیفرانسیل حاکم بصورت جریان وابسته به چگالی و به روش اجزا محدود مدل می کند و در نقاط مختلف مقدار غلظت شوری و بار هیدرولیکی را بدست میدهد

کلیدواژه ها:

تهاجم اب شور ، بهینه سازی عملیات پمپاژ ، اجزاء محدود ، الگوریتم ژنتیک ، مدل بهینه ساز