سیر تحول معماری خانه از دوران قاجار تا پهلوی دوم، نمونه موردی: خانه بروجردی های کاشان، خانه گنجه ای زاده تبریز، خانه وارطان تهران و خانه تناولی تهران

معماری خانه با شیوه سنتی ایرانی در اواسط دوره ی قاجار دستخوش دگرگونی هایی در چگونگی باورها، اندیشه ها و گرایش به شیوه های نوین بود. با اعزام معماران ایرانی جهت تحصیل در غرب و آشنایی با فرهنگ و تمدن غربی، گرایش نسبت ا زیادی در استفاده از الگوهای معماری غرب در طرح خانه ها بوجود آمد، که به تدریج زمینه های طراحی خانه به سبک معماری تلفیقی و دو قطبی شدن سبک های رایج در معماری خانه را فراهم آورد. اصول طراحی معماری خانه در ایران از اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی اول بر اثر تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی تغییرکرد. در دوره پهلوی اول، حاکمیت متمایل به تغییر در شیوه های زندگی و به خصوص معماری خانه به شکل غربی بود، که این امر زمینه های فعالیت را برای معماران مدرنیست در توسعه و ترویج ایجاد خانه به شیوه ی مدرن فراهم نمود. در دوران پهلوی دوم با ظهور معماران ایرانی تحصیل کرده از دانشگاه های مختلف بالاخص دانشگاه های ایران جنبشی در جهت جستجو و یافتن راه حلی برای خروج از بحران بی هویتی و غرب زدگی در عرصه معماری سبب شد سبکی نوین از معماری مدرن ایرانی بوجود آید. که در آن معماری سنتی به منزله منبع الهام و روح بنا و معماری مدرن بصورت زمینه کالبدی و جسم آن درنظر گرفته شدند. در این نوشتار سعی شده با تحلیل و بررسی تحول معماری خانه از دوران قاجار تا پهلوی دوم و با ذکر مصادیق شاخص خانه همچون خانه بروجردی های کاشان، خانه گنجه ای زاده تبریز، خانه وارطان تهران و خانه تناولی تهران، جریان ها، گرایشات، سبک ها و خصوصیات آنها مورد بازشناسی قرار گیرند. در این پژوهش از روش تحقیقی توصیفی تحلیلی با استفاده از منابع کتابخانه ای مانند، کتابخانه های دانشگاهی، تخصصی و عمومی و استفاده از وبسایت های اینترنتی علمی وتخصصی بهره گرفته شده است.