ایجاد سیستم برنامه ریزی تصمیم گیری مکانی برای اسکان موقت در کلانشهر تهران (مطالعه موردی سازماندهی برای مدیریت بحران زلزله)

کلانشهر تهران به علت وجود چندین گسل فعال در شهر و تراکم بالای جمعیت انسانی، تراکم ساختمان ها و مراکز اداری وصنعتی، به یکی از شهرهای با آسیب پذیری بالا در مقابل خطر زمین لرزه تبدیل شده است. بعد از زلزله فردی که جان سالمبه در برده باید برای در امان بودن از پس لرزه ها یا ریزش احتمالی سازه ها، محل سکونت خود را ترک و به مکان های امنمراجعت نماید. میزان تخریب مناطق مختلف متفاوت است و مکان امن ظرفیت محدود دارد و همچنین توزیع آن در سطحشهر به صورت منظم و عادلانه نیست لذا وجود یک برنامه ریزی هدفمند قبل از وقوع زلزله امری ضروریست. در این تحقیق باروش توصیفی، تحلیلی به توسعه یک سیستم حامی تصمیم گیری جهت برنامه ریزی برای اسکان موقت پرداخته شده است.در زیرسیستم ابتدا میزان آسیب پذیری فیزیکی به عنوان عامل دخیل در میزان تلفات با تعیین سناریوی گسل فعال و سپسمیزان آسیب پذیری انسانی با در نظر گرفتن فاکتورهای آسیب پذیری فیزیکی، تراکم جمعیت، تراکم جمعیت آسیب پذیر،تراکم جمعیت دانش آموز، تراکم بیمارستانها، تراکم ادارات و تراکم مراکز خطر تعیین و در نهایت با توجه به میزان تلفات،تعداد بازمانده متقاضی اسکان در سناریو روز و شب به صورت تقریبی تعیین شده است . در زیرسیستم تعیین تناسب اماکنامن، تناسب اماکن مستعد جهت اسکان با در نظر گرفتن فاکتورهای دسترسی به منابع آب، راه، مراکز درمانی، مراکز انتظامیو دوری از پمپ بنزین ها و مراکز خطر تعیین شده. در نهایت در زیرسیستم تخصیص، در اسکان موقت فاکتورهای مهمی مانندحداقل کردن تعداد پناهگاه شرکت کننده در تخصیص، حداقل کردن جابه جایی متقاضی اسکان برای رسیدن به مکان امن،توزیع تقاضا مطابق با ظرفیت مکان امن و تخصیص جمعیت با تناسب بیشتر، در نظر گرفته شده است.

کلیدواژه ها:

مدیریت بحران ، زلزله ، زمین لرزه ، اسکان موقت