راهبردهای آموزش علوم و مهندسی همگام با زبان اشاره ناشنوایان

زبان از ویژگی های مهم بشر و عنصر وجودی انسان است. زبان اشاره راهکاری برای رفع نیازهای شفاهی و ارتباطی جامعه ناشنوایان است، همان طور که زبان هایی همچون فارسی، چینی، انگلیسی و... راهکارهایی برای رفع نیازهای ارتباطی جامعه شنوایان است. تجربه های بی نظیر در زندگی، دیدگاه های دانشمندان را در پژوهش شکل می دهد. بنابراین، تنوع در زندگی و تجربه های فرهنگی در میان دانشمندان سبب گسترش جهت گیری های پژوهشی و درنهایت، اختراعات و اکتشافات علمی می شود. برای مثال، افراد ناشنوا چشم اندازهای بی نظیری را در پژوهش های علمی با موفقیت رقم زده اند. با این حال، افراد ناشنوا همچنان در آموزش علوم دانشگاهی با چالش هایی روبه رو هستند. بیشتر دانشجویان ناشنوا در رشته های علوم، فناوری، مهندسی و ریاضیات با استادانی ارتباط برقرار می کنند که تجربه کاری با افراد ناشنوا را ندارند و غالبا درباره چگونگی برقراری ارتباط با افراد ناشنوا آگاهی ندارند. لذا، نبود دسترسی به مهارت های ارتباطاتی لازم، معمولا سبب می شود تا دانشجویان ناشنوا از تحصیل در علوم پایه و مهندسی احساس نارضایتی یا ناتوانی داشته باشند. در این مطالعه تلاش شد تا با استفاده از روش توصیفی-تحلیلی و همچنین مروری بر شواهد، نظرها و تجربه های کارشناسان و دانشمندان ناشنوا، راهکارهایی برای حمایت از بهترین دانشجویان ناشنوا در رشته های علوم و مهندسی ارائه شود. از این رو، برای مناسب سازی محیط تحصیلی ناشنوایان، درخصوص چیدمان کلاس و صندلی ها، راهبردهای تدریس و مربیگری در پژوهش مباحثی مطرح و همچنین به اهمیت حضور دانشمندان ناشنوا/کم شنوا در پژوهش های مرتبط با افراد ناشنوا اشاره شده است. به علاوه، بر لزوم و تاثیر آموزش زبان اشاره عمومی و تخصصی به صورت دروس اختیاری در برنامه های درسی دانشگاه ها به منظور افزایش مهارت های ارتباطی دانش آموختگان هنگام مواجهه با جامعه ناشنوا تاکید شده است.

کلیدواژه ها:

زبان اشاره ، جامعه ناشنوا ، زبان تخصصی ، آموزش علوم و مهندسی ، مهارت های ارتباطی