بازسازی مفهومی و نظری بازدارندگی در سامانه های پیچیده و آشوبی

تحول روابط بین­الملل، به سمت سامانه­های پیچیده و آشوبی، بنیان­های نظری بازدارندگی کلاسیک را با تغییر و تحول روبه رو کرده است. این تغییر و تحولات سبب ناکارآمدی نظریه بازدارندگی کلاسیک در شرایط نوین شده است. دراین راستا، سوالی که مطرح می­شود این است که تحول سامانه بین­الملل درقالب سامانه­های غیرخطی و آشوبی چه تاثیری در سازه فیزیکی و منطقی سامانه بازدارندگی خواهد داشت در پاسخ، این فرضیه مطرح می­شود که با تحول سامانه بین­الملل به سمت پیچیدگی و آشوب، سازه منطقی و فیزیکی نظم منطقه­ای نیز تغییر پیدا کرده است و آشوبناکی، شبکه و رژیم های بین المللی به عنوان سازه نوین نظم مطرح می شوند. متناسب با این سازه­ها سامانه بازدارندگی نیز که تحت تاثیر سازه­های سامانه قرار دارد، با تغییر و تحول روبه رو شده و شکل های نوینی ازجمله بازدارندگی شبکه­ای و جمعی پیدا کرده است. مهم ترین یافته پژوهش این است که سامانه بازدارندگی از یکجانبه­گرایی به سمت چندجانبه گرایی حرکت کرده است. این پژوهش با رویکردی اثبات­گرایانه و استفاده از روش تحلیل آماری به دنبال اثبات رابطه متغیرهای پژوهش است.

کلیدواژه ها:

نظریه های بازدارندگی ، یکجانبه گرایی ، چندجانبه گرایی ، رژیم های بین المللی ، سامانه پیچیده آشوبناک