سیاست گذاری در ورزش همگانی ایران (ارائه الگو)

هدف کلی: با توجه به ماهیت عمومی مسئله ورزش همگانی و سطح اجرای سیاستهای آن که بیشتر با مشارکت بخش خصوصی، تشکلها و نهادهای غیر دولتی در سطح محلی و به صورت داوطلبانه اجرا میشود، این موضوع شکافی را در حین اجرای سیاستهای اصلی مسئله ورزش همگانی کشور ایجاد میکند و باعث تغییرات بسیاری از سیاستها در این مرحله میشود و این سوال همیشه پرسیده میشود که چرا با داشتن سیاستها و برنامه های تعیین شده قبلی در دستور کار سیاست گذاریها که بسیاری از آنها به نظر مطابق و یا مشابه اهداف و برنامه های جهانی و بین المللی کشورهای توسعه یافته در حوزه ورزش همگانی میباشد، اما میزان دسترسی به آنها در جوامع متفاوت است و در نهایت با وجود سیاستها و برنامه های یکسان آمارها حضور و درصد بسیار کمتری از مردم در مشارکت در فعالیت های بدنی را نسبت به برخی دیگر از کشورها نشان میدهد. همچنین، با توجه به اینکه خط مشی اصلی ورزش همگانی جوامع و مسائل و طرح های توسعه آن ابتدا از سوی نهادها و تشکلهای جهانی نظیر فدراسیون آسیایی و جهانی ورزش همگانی یا مجامع بینالمللی ورزش مطرح و پیگیری میشود، لذا در هر صورت داشتن الگوهایی علمی در فرایند سیاستگذاری ورزش همگانی کاملا0 جنبه ای عمومی و فراملی دارد حال برآنیم که چگونه میتوان به این مهم دست یافت. روش شناسی: پژوهش حاضر از نظر هدف در شمار پژوهشهای کاربردی و از منظر ماهیت داده های پژوهشی جزو پژوهشهای کیفی بود. مدیران و کارشناسان خبره ورزش همگانی به عنوان جامعه هدف در نظر گرفته شدند. شیوه انتخاب گروه نمونه، غیراحتمالی و با استفاده از شیوه های نمونه برداری هدفمند و مبتنی بر روش نمونهگیری ملاکی به حجم 16 نفر انجام شد و داده ها از طریق مصاحبه گردآوری شدند. سپس داده های حاصل از مصاحبه ها به روش استرابرت و کارپنتر (2011) کدگذاری و تجزیه و تحلیل گردید.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد مطالعات تطبیقی و بومی سازی، مدیریت سازمانی، الگوهای فرهنگی و دینی، الگوهای مبتنی بر پژوهش علمی، الگوهایی هستند که می توان برای سیاست گذاری در ورزش همگانی استفاده نمود . نتیجه گیری: به طور کلی با توجه به نتایج تحقیق می توان گفت که برای سیاست گذاری در ورزش همگانی باید از الگوهای دقیق و علمی استفاده نمود. پیشنهاد: با توجه به نتایج تحقیق پیشنهاد می شود که به مطالعه تطبیقی و الگوبرداری از کشورهای پیش قدم و باتجربه در ورزش همگانی و بومی سازی آن با توجه به توانایی ها و امکانات موجود پرداخته شود. همچنین ارتباط تنگاتنگ سازمان های مسئول و سیاست گذار با دانشگاه ها در این زمینه باید تقویت شود، نیازها اعلام و فرایند و مسیر آن با حساسیت هدایت گردد، داشتن مراکز پژوهشی معتبر مانند مراکز سیاست پژوهی در دانشگاه ها که شاکله مدیریتی این مرکز می توان بصورت هیئت امنای مشترک از وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و سایر دستگاه های اجرایی اداره گردد، ضروری است.

کلیدواژه ها:

ورزش همگانی ، سیاست گذاری ورزش ، ایران.