نقش میانجیگر مراکز قضایی و انتظامی در کاهش نرخ ارتکاب مجدد جرایم بزهکاران

از جمله نوآوری های قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 پیش بینی صریح امکان ارجاع امر به میانجگری از سوی نیروی انتظامی می باشد. میانجیگری فرایندی است که طی آن بزه دیده و متهم با مدیریت میانجیگر در فضای مناسب در خصوص علل آثار و نتایج جرم ا نتسابی و نیز راه های جبران خسارت ناشی از آن نسبت به بزه دیده و متهم گفتگو نموده در صورت حصول سازی تعهدات و حقوق طرفین تعیین می گردد. میانجیگری تابه حال سابقه قانون گذاری رسمی نداشته اما در همانطوری که بیان شد سال 1392 قانون آیین دادرسی کیفری ماده ای را به این برنامه اختصاص داده است. حال این مسئله مطرح می شود که میانجیگری با توجه به نقش مثبت مراکز (پلیس) و با بهره گیری از سازوکارهای عدالت ترمیمی، تا چه میزان در پیشگیری از ارتکاب جرایم می تواند نقش داشته باشد در پاسخ به این سوال باید گفت که نیروی انتظامی نیز به عنوان یکی از متولیان برقراری نظم و امنیت در کشور به طور طبیعی متاثر از این فرهنگ و خواسته قانون گذار بوده به نحوی که همواره کارکنان این سازمان به ویژه آنهایی که در کلانتر ها و پاسگاه ها خدمت می نمایند و خواسته یا ناخواسته درگیر موضوع میانجیگری شده اند. دخالت و ورود مامورین در برنامه میانجیگری در مراحل و مراتب مختلفی انجام می پذیرد که نگارنده در تحقق حاضر درصدد واکاوی آنها می باشد. روش در تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهد که میانجی گری پلیس با رویکرد عدالت و ترمیم محوری و با استفاده از ظرفیت های جامعه محلی، با تاثیرگذاری بر شرایط فردی و اجتماعی مجرم (شرمساری سازی و بازاجتماعی نمودن بزهکار)، گرایش مجرم را به ارتکاب مجدد جرائم کاهش خواهد داد. به عبارتی می توان گفت که کارکنان نیروی انتظامی جهت ایجاد صلح و سازش میان طرفین دعوا اقدامات متعددی انجام می دهند که برخی از این دعاوی نیز با سعی و تلاش زیاد این کارکنان به نتیجه می رسد و موضوع با مصالحه و گذشت بزه دیده خاتمه می یابد که این مهم ضمن ترمیم خسارت های بزه دیده کمک درخور توجهی به کاهش تراکم پرونده های قضایی می باشد.

کلیدواژه ها:

عدالت ترمیمی ، میانجیگری ، پلیس