دیپلماسی دفاعی جمهوری اسلامی ایران (باتاکیدبر فناوری موشکی)

دیپلماسی دفاعی، بخشی از سیاست­های دولت است که به عنوان یک ابزار مهم در تحقق اهداف کلان نیروهای مسلح نقش آفرینی می­کند و هدف آن را می­توان ایجاد شرایط سیاسی و ملی و بین­المللی مطلوب برای حفظ و گسترش ارزش­های ملی و حیاتی کشور در برابر دشمنان بالفعل و بالقوه دانست. از ویژگی­های دیپلماسی دفاعی در شرایط موجود این است که به عنوان یکی از ابزارهای هویت یابی و مشروعیت­سازی سیاسی دفاعی و راهبردی کشورها تلقی می شود. جمهوری اسلامی ایران بعد از پیروزی انقلاب در سال 1357، دچار یک سری تنش­ها با نظام بین الملل شد که باعث بروز مشکلاتی مانند تحریم نظامی، جنگ با عراق و... گردید. اما جمهوری اسلامی ایران در طی این دوره با برخی از تاکتیک­های دیپلماسی دفاعی خاص در زمان­های متفاوت سعی در برطرف کردن این قبیل مشکلات کرد. سوال اصلی پژوهش حاضر این است که باتوجه به تحریم­های نظامی و تهدیدات موجود در منطقه، جایگاه و عملکرد فناوری موشکی در دیپلماسی دفاعی جمهورس اسلامی ایران چیست دیپلماسی دفاعی به عنوان ابزاری موثر در پیشبرد اهداف و سیاست های جمهورس اسلامی ایران، درراستای اعتمادسازی، تنش­زدایی، امنیت­سازی و تولید قدرت است که درجهت مقابله با تهدیدهای پیرامون منطقه­ای و خنثی­سازی آنها، به بومی­سازی و راهبرد بازدارندگی براساس فناوری­های موشکی و همچنین جنگ نامتقارن روی آورده است. این مقاله از نوع توصیفی تحلیلی است و مطالب مندرج در آن ازطریق روش کتابخانه­ای و باتکیه بر اخبار و گزارش­های روزنامه و سایت­های خبری جمع­آوری شده است.

کلیدواژه ها:

دیپلماسی دفاعی ، بازدارندگی ، فناوری موشکی ، جنگ نامتقارن