مقایسه روش های کاشت مکانیزه و آبیاری گندم در شرایط خاک شور

کمبود آب در بخش کشاورزی منجر به پیامدهایی ازجمله افزایش شوری خاک و آب، افزایش آفات و بیماری های گیاهی و درنتیجه کاهش حاصلخیزی خاک، کاهش تولیدات زراعی، دامی و باغی شده که همگی زمینه را برای کاهش درآمد و افزایش مهاجرت کشاورزان فراهم می کنند. استفاده از راهکارهای مدیریتی برای افزایش بهره وری مصرف آب در مزارع کشاورزی، یکی از گزینه های عملی برای مقابله با کم آبی است. خاک ها و آب های شور ازجمله منابعی هستند که با مدیریت صحیح و با داشتن شناخت کامل از مسئله میتوان از آن استفاده لازم را برد. این تحقیق با هدف ارزیابی کارایی ماشین خطیکار کفکار برای کاشت مکانیزه گندم در خاک های شور حاشیه دریاچه ارومیه اجراشده است. تیمارهای آزمایشی شامل: الف) کاشت با خطی کار در کف جویچه های با عرض 60 سانتیمتر، ب) کاشت با خطی کار در کف جویچه های با عرض 100 سانتیمتر، ج) کاشت با خطی کار در زمین هموار و آبیاری غرقابی بودند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از طرح بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار استفاده شد. روشهای کاشت ازنظر شاخص های عملکرد دانه شامل تعداد دانه در سنبله، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیکی (عملکرد مخلوط کاه و کلش با دانه)، عملکرد دانه و شاخص برداشت، مقدار آب مصرفی، بهره وری مصرف آب و نحوه توزیع شوری خاک پس از هر دور آبیاری ارزیابی و مقایسه شدند. نتایج تجزیه واریانس دوسالانه تیمارهای آزمایشی نشان داد که بین روش های کاشت در هیچیک از پارامترهای اندازه گیری شده اختلاف معنی داری در سطح احتمال 5 درصد وجود نداشت. هر دو روش آبیاری جوی و پشته ای و آبیاری غرقابی نواری به یک میزان در شستشو و کاهش شوری خاک تاثیرگذار بودند.با کاهش عرض جویچه آبیاری از 100 به 60 سانتی متر، شوری خاک در کف جویچه 37 درصد کاهش یافت.

کلیدواژه ها:

آبیاری جویچه ای ، آبیاری غرقابی ، بهره وری مصرف آب ، خطی کار کف کار ، شوری ، گندم