بررسی ماهیت و اهمیت حریم خصوصی افراد در حقوق بشر وبین حقوق موضوعه ایران

داشتن حریم خصوصی یکی از حقوق اساسی بشر و مرتبط با حفظ مقام انسان و دیگر ارزش هایی است که کرامت انسانی برای ما به ارمغان می آورد. بر پایه این حق یک شخص یا گروه می تواند مسائل شخصی زندگی خود را از دسترسی دیگران دور نگه داشته یا اطلاعات مربوط به خود را تحت کنترل داشته باشد. علاوه براین توسعه تکنولوژی و پیشرفت بشر، تعرض به حقوق و آزادی های اشخاص را افزایش داده و متقابلا برای حمایت بیشتر از آزادی هایشخصی،تکالیف و مسئولیت های جدیدی بر دوش دولتها قرار گرفته است.تصویب اعلامیه های جهانی حقوق بشر در سال 1948 و تاکید بار کرامت ذاتی انسانها و حق مسلم افراد در داشتن حریم خصوصی و منع دولتها وسایر اشخاص برای مداخله در زنادگی خصوصی آنان، سرآغاز تحولات جدید و نوینی در حفظ و رعایت حقوق بشر تلقی گردیده و بر همین اساس اغلب دولت ها با تصویب مقررات ملی ومنطقه ای در حمایت از حریم خصوصی گام های جدی برداشته اند. در نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران دولت به معنای اعم،در تعیین مصادیق حریم خصوصی از حیطه گسترده ای برخوردار است. این امر ناشی از نقص و اجما قوانین می باشد. در نتیجه باید گفت در هر نظام حقوقی و فکری، با توجه به تشخیص معیار و ضابطه ای که رابطه دولت و فرد، حدود و ثغور مداخله دولت در هر یک از حقوق و آزادی های افراد رامشخص می سازد، تعیین قلمرو این حقوق متفاوت خواهد بود

کلیدواژه ها:

ماهیت حریم خصوصی ، حقوق بشر ، حقوق بین الملل