بررسی جامعه شناختی محدودیت زنان در استفاده از فضاهای شهری

فضاهای باز شهری بستر ارتباطات و تعامل شهروندان می باشد، حضور مثبت افراد در این فضاها، سطح تعاملات اجتماعی و حس تعاون و شهروندی را ارتقا می دهد. از دلایل اهمیت چنین فضاهایی، امکان برقراری روابط و برخوردهای اجتماعی، جلوگیری از بروز مشکلات روانی، افسردگی، تقویت اعتماد به نفس و غیره ذکر شده است. بدیهی است که حضور در فضاهای شهری و برقراری روابط شهری حق تمام شهروندان از جمله زنان می باشد. در همین راستا این تحقیق برآن شده است تا با هدف بررسی محدودیت زنان در استفاده از فضاهای شهری با استفاده از داده های مربوط به متوسط ساعات سپری شده توسط افراد 15 ساله و بیشتر بر حسب جنس و گروه های فعالیت گذران وقت که از سایت مرکز آمار ملی ایران استخراج شده و همچنین داده های مربوط به تحقیقات پیشین به روش تحلیل ثانویه به بررسی علل اجتماعی این مسئله با استفاده از رویکرد فمینیستی بپردازد. نتایج تحقیق نشان می دهد که نقش های جنسیتی سنتی (خانه داری، نگهداری از کودکان، عدم اشتغال و کسب درآمد) با فضاهای خصوصی پیوند دارند و به تبع آن از حضور زنان در فضاهای عمومی و احساس تعلق آنها می کاهند و ترس از حضور و یا عدم امنیت در فضاهای عمومی را در زنان ایجاد می کند. از سوی دیگر نقش های جنسیتی مردانه ( مثل نان آوری و یا کسی درآمد) با فضاهای عمومی در پیوند است. به طور کل حق پذیرش شهروندی متمایز زنان در جامعه تحول یافته امروزین که تمایل و میزان حضور و مشارکت زنان در زندگی اجتماعی شهری یک از نشانه های توسعه یافتگی است، مستلزم تغییر نگرش سنتی نسبت به نقش ها و فعالیت های زنان است.

کلیدواژه ها:

محدودیت ، زنان ، فضا ، شهر