سنجش و ارزیابی تحقق پذیری فضایی خدمات شهری (مطالعه موردی: مناطق نه گانه شهر شیراز)

تبیین موضوع: ارزیابی کاربری اراضی شهری منعکس کننده تصویری گویا از منظر و سیمای شهر و همچنین چگونگی تخصیص فضای شهری به کاربری­های موردنیاز شهر در طی زمان و در جهت رسیدن به اهداف توسعه شهر می­باشد. هدف اصلی این مقاله ارزیابی تحقق­پذیری کاربری­های خدماتی شهر شیراز در طرح جامع و تفصیلی و بررسی عوامل موثر در تحقق و عدم تحقق آن می­باشد. روش: روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. بدین صورت که ابتدا با بهره­گیری از منابع اسنادی- کتابخانه­ای، مفاهیم مرتبط با کاربری اراضی مورد بررسی و سپس با استفاده از روش­های آماری میزان تحقق­پذیری کاربری­های خدماتی طرح تفصیلی در مناطق شهر شیراز تجزیه و تحلیل شده است. جهت دستیابی به اهداف تحقیق در این پژوهش از نرم افزار GIS و EXCEL، روش آنتروپی و  بهره­گرفته شده است. در نهایت با استفاده از رتبه بندی مناطق از لحاظ  تحقق پذیری سرانه کاربری های خدماتی مناطق نسبت به سرانه پیشنهادی طرح جامع1368، صورت گرفته است. یافته‎ها: نتایج نشان می­دهد که سرانه کاربری­های خدماتی طرح جامع شهر شیراز پس از گدشت بیش از دو دهه تحقق پیدا نکرده است و تحلیل مدل وزنی گویای این است که مناطق 4،2،6 بیشترین پایداری محیطی و مناطق 1و7و5 کمترین آن را داشته اند که این امر بیانگر پراکنش فضایی نامناسب و ناعادلانه کاربری های خدماتی در سظح مناطق شهر شیراز است. نتایج: تحلیل کاربری ها با شاخص های ظرفیت و عدالت اجتماعی حاکی از آشفتگی کمی و کیفی در کاربری های نواحی نه گانه شهر شیراز است.

کلیدواژه ها:

تحقق پذیری ، کاربری های خدماتی ، روش آنتروپی ، مدل جمع وزنی ، شهر شیراز