مطالعه تطبیقی مکاتب نگارگری تبریز، شیراز و قزوین در سده دهم/ شانزدهم (مورد مطالعاتی: گذر سیاوش از آتش)

زمانیکه ارزش های نهادینی چون پاک سیرتی در قالب جسم تجلی پیدا می کند، فرهنگ های مختلف، نام های متفاوت برای آنبرمی گزیند. یکی از این اسطوره ها که از ناخودآگاه جمعی بشر برخاسته، با تبری از گناه شهرت می گیرد، در فرهنگ ایرانی بانام سیاوش شناخته می شود و شاید به همین سبب است که گذر سیاوش از آتش، بیشترین شمار نگاره های تاریخ نقاشی ایران را به خود اختصاص داده است، موضوعی که هرچند بیش از هر مکتب، در شیراز تصویر می گردد اما در تمام سبک هاحضور پررنگی دارد. مقاله پیش رو می کوشد با رویکردی توصیفی- تحلیلی، به دور از پیش داوری ها و تعاریف شاعرانه، سهنمونه از نگاره های گذر سیاوش بر آتش از مکاتب نگارگری تبریز، شیراز و قزوین در سده دهم/ شانزدهم را بررسی می کند. کهن الگویی که برای ادامه حیات تا به امروز، لباس مردم هر عصر را پوشیده است به همین دلیل به رغم باورهای دینی متفاوت از مقبولیت و اهمیت آن کاسته نشده، بقای آن به مخاطره نیفتاده است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، نگارگری ، گذر سیاوش از آتش ، تبریز ، شیراز ، قزوین