بررسی میزان اعتماد اجتماعی و تاثیر آن در توسعه سکونتگاه های غیررسمی (محله احمدآباد شهر بجنورد)

رشد سریع شهرنشینی در دهه های پیشین که روندی غیرقابل پیش بینی داشت باعث بروز معظلات و چالش هایی در سراسر جهان شد، که البته در جوامع کمتر توسعه یافته اثرات بیشتری برجای گذاشت. در میان معضلات شهریف حاشیه نشینی و اسکان های غیررسمی به عنوان آیینه تمام نمای مسایل اجتماعی و شهری، بیانگر کیفیت حاکم بر زندگی بخش قابل توجهی از افراد جامعه در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، شهری و ... می باشد. سکونتگاه غیررسمی احمد آباد در بخش جنوبی شهر بجنورد، از این مسایل و آسیب ها بدور نمانده است. وجود اعتماد اولین و مهمترین عامل در بهبود اوضاع اجتماعی و بهسازی بافت های ناکارآمد شهری است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. برای گردآوری اطلاعات بر اساس روش مورگان 226 پرسشنامه در محله احمدآباد توزیع و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته شده است. نتایج حاصله نشان داد: محل تولد 71 درصد پاسخگویان در روستا بوده، 70 درصد پاسخگویان مدت اقامت خود را در محله احمدآباد کمتر از 10 سال عنوان نموده اند. 57 درصد پاسخگویان زیردیپلم و 49 درصد دارای میزان درآمد ماهانه کمتر از 300 هزار تومان داشته اند. وضعیت مشاغل ساکنان محله بصورت کارگری در مشاغل غیررسمی و غیر تخصصی می باشد. 77 درصد مردم دارای اعتماد اجتماعی از نوع تعمیمی و سعی در همکاری و مشارکت در مسایل و مشکلات محله خود داشته اند و از محله زندگی خود رضایت دارند و از احساس تعلق شهروندی بالایی برخوردار هستند، اما از سطح اعتماد به نهادهای ذی ربط دارای سطح پایینی می باشد. بهبود زیرساخت های فیزیکی محله مهمترین اولویت آنان برای بهبود وضعیتشان محسوب می گردد. در راستای بررسی میزان از نتایج به دست آمده نشان از سطح پایین اعتماد کلی مردم از نهادهای از جمله شهرداریف مسکن و شهرسازی و سایر ارگان های مرتبط ... را اعلام داشته اند و بیشترین میزان اعتماد به مراکز آموزشی در نزد ساکنین محله بوده است هک راهکارهایی با درنظر گرفتن محور عمل بودن افزایش اعتماد و در نتیجه تسریع روند توسعه شهری ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

سکونتگاه غیررسمی ، اعتماد اجتماعی ، مشارکت تعمیمی و نهادی ، محله احمدآباد بجنورد