تعامل جهانی شدن و منطقه گرایی در معماری کامران دیبا

با ورود به دنیای جهانی شده ی امروز، گسترش روز افزون تعاملات بین فرهنگی، فشردگی زمان و مکان و شکل گیری دهکده ی جهانی، تاثیر و تاثر معماری در نقاط مختلف جهان بر یکدیگر افزایش یافته و در بسیاری از مواقع به سوی نوعی عام گرایی، یکسانی و همگنی در حال حرکت است. ایجاد نوعی یکسانی کسالت آور، از دست رفتن روح مکان، بی هویتی و در نتیجه عدم ارتباط بین مخاطب و اثر معماری از نتایج ناشی از جهانی شدن به حساب می آید.بنابراین توجه به هویت و اصالت در معماری که مدت هاست سبب تولید نظریات وگرایشات مختلفی از جمله منطقه گرایی و بوم گرایی گردیده و پیدا کردن راهی برای برقراری ارتباط بین نیازهای مخاطب معماری معاصر با فرهنگ و الگوهای معماری سنتی از چالش های اصلی طراحان می باشد.این مقاله نخست به بررسی مساله جهانی شدن و سپس رویکرد منطقه گرایی که به مفاهیمی چون هویت و فرهنگ توجه دارد، پرداخته و در بخش دوم به تحلیل آثار معماری دیبا به عنوان معماری که سعی در ایجاد پیوند بین معماری مدرن با فرهنگ و معماری ایرانی دارد، می پردازد.در این راستا تدابیر طراحانه کامران دیبا مورد بررسی قرار گرفته و در جدول مبانی طراحی قرار داده شده است.

کلیدواژه ها:

جهانی شدن ، منطقه گرایی ، هویت ، معماری مدرن - ایرانی ، کامران دیبا