ارزیابی و تحلیل آسیب پذیری بافت تاریخی کلانشهرهای ایران در برابر بحران زلزله (مطالعه موردی: کلانشهر شیراز)

زلزله همواره عناصر فیزیکی شهر را تحت تاثیر خود قرار داده و موجب تغییراتی در شهر میشود. بررسی چگونگی عملکرد عناصر شهری در هنگام وقوع زلزله و پس ازآن، همواره موردتوجه مدیران شهری بوده است. بافت فرسوده ازجمله مناطق با آسیب پذیری بالا در برابر زلزله است و با توجه به قرار گیری محدوده موردمطالعه در بخشی از بافت فرسوده شهر شیراز و نیز لزوم برنامه ریزی و امدادرسانی به مناطق آسیب دیده پس از حادثه، این پژوهش به دنبال شناخت و تعیین میزان آسیب پذیری بافت منطقه 8 شهر شیراز در برابر زلزله و نیز ارائه راهکارهایی به منظور برنامه ریزی مدیریت بحران قبل و بعد از وقوع زلزله در بافت فرسوده است. در این پژوهش 7 شاخص کیفیت ابنیه، قدمت بنا، نوع سازه، کاربری اراضی، تراکم ساختمانی، تعداد طبقات و شبکه معابر انتخاب و با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی معکوس (IHWP) و ترکیب نقشه شاخص ها در محیط GIS، آسیب پذیری بافت فرسوده شهر شیراز موردبررسی قرارگرفته است. نتایج حاصل از این پژوهش نشان میدهد که درمجموع 1,09 درصد از بافت دارای آسیب پذیری بسیار بالا، 44,04 درصد دارای آسیب پذیری بالا، 23,91 درصد دارای آسیب پذیری متوسط، 2,91 درصد دارای آسیب پذیری کم و 9,54 درصد دارای آسیب پذیری بسیار کم در برابر زلزله است.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری ، بافت فرسوده ، تحلیل سلسله مراتبی معکوس ، IHWP ، GIS