نوستالوژی در مجموعه تاسیان امیرهوشنگ ابتهاج (سایه)

ناخشنودی از زمان و شرایط حال و نابسمانی های موجود در جوامع بشری، همواره انسان را بر آن داشته است تا راه گریزی برای پناه بردن به دنیای مطلوبش بیابد. بهترین روش و شخصی ترین حالتی که در چنین شرایطی هر فرد می تواند به آن روی آورد ،دنیای خیال است که به واسطه آن از واقعیت های تلخ موجود می گریزد، به عبارتی نوستالژی، سفر به گذشته یا آرزوی داشتن دنیایی آرمانی است که حاصل دلتنگی و اندوه و حسرتاست نوستالژی یا تاسیان یا همان غم غربت، یکی از درون مایه های پرکاربرد شعر رمانتیک معاصر است، این احساس و تبلورآن در شعر ابتهاج، جایگاه خاصی دارد نمادهای نوستالوژیبه صورت فردی و اجتماعی در اشعار او دیده می شود. نوستالوژی فردی، بیشتر در عاشقانه ها ونوستالوژی اجتماعی بیشتر در سروده هایی که جنبه وطنی و اجتماعی و به طور کلی انسانی و سیاسی دارند دیده می شود. مجموعه تاسیان چه از نظر صورت نام اثر و چه از نظر محتوا در برگیرنده مفهوم نوستالوژی فردی و جعی و بیان کننده احساس مشترک، میان انسان ها و جوامع بشری است پژوهش حاضر با روش تحلیل وتوصیفی، پدیده نوستالژی را در مجموعه تاسیان با توجه به سه دوره زمانی بررسی می کند. مهم ترین دستاورد این پژوهش رسیدن به این نکته است که بهترین و مناسب ترین واژه معادل نوستالژی با توجه به معنا و مفهوم گستره آن واژه تاسیان است.

کلیدواژه ها:

ابتهاج ، شعر معاصر ، رمانتیسم ، تاسیان ، نوستالوژی