ترمینولوژی و مبانی نظریه بحران به علاوه یک حمیدرضا صفری بخش دوم

قضایای ارتباطی (Propositions)

قضایا، روابط منطقی میان مفاهیم هستند که testable و پیش بینی کننده اند. در این نظریه:

قضیه اصلی: بحران (C) بدون "به علاوه یک" (α) به رکود دائمی منجر می شود، اما با آن، به رشد نمایی (از طریق افزایش k و کاهش r) تبدیل می گردد. (تبیین: رژیم های اقتدارگرا منابع را هدر می دهند، اما α مانند "پولیتی well-governed" تحول ایجاد می کند – فوکویاما ۲۰۰۴).

قضیه میان رشته ای: روابط پویا میان متغیرها (C و P) تنها با معادلات دیفرانسیل (از فیزیک) و مدل های اقتصادی قابل تحلیل است، که چالش های توسعه ایران را پیش بینی می کند (از ۱۹۶۹-۲۰۲۵).

قضیه نقدی: نظریه های وارداتی (روستو، آجندا) فاقد α بومی هستند، لذا در زمینه های محلی (مانند ایران) شکست می خورند و نیاز به بازکاوی مفاهیم (مانند "پایان تاریخ" فوکویاما) دارند.

قضیه پارادایمی: این نظریه، فراتر از توصیف، راهکارهای testable ارائه می دهد (با الهام از لاکاتوس ۱۹۷۸)، مانند استفاده از هوش مصنوعی (Grok) برای تحلیل داده های تجربی.

۴. قابلیت آزمون یا ابطال (Testability/Falsifiability)

بر اساس ترمینولوژی پوپر، این نظریه ابطال پذیر است:

روش آزمون: استفاده از داده های تاریخی (۱۹۶۹-۲۰۲۵) و شبیه سازی معادلات (مانند \(\frac{dC}{dt}\)) در نرم افزارهای میان رشته ای (مانند MATLAB یا Python با SymPy). سند ادعا می کند testable از ۱۹۶۹ تا ۲۰۲۵، با تمرکز بر داده های ایران (فسیل های اقتصادی، شاخص های اجتماعی).

معیار ابطال: اگر α (عامل اضافی) در بیش از ۷۰% موارد بحران (مانند ایران ۱۹۷۹) تحول ایجاد نکند، نظریه ابطال می شود. (پشتیبانی: تحلیل داده های Zenodo، Safari ۲۰۲۵).

۵. قدرت تبیینی و پیش بینی (Explanatory & Predictive Power)

تبیینی: بحران های ایران را از منظر بومی (نه غربی) تبیین می کند؛ مثلا "پوست اندازی جهان" را با α مانند اقتصاد مهندسی توضیح می دهد، و نقد می کند که مدل های کلی گرا (روستو) فاقد بقا پس از ۱۹۷۹ هستند.

پیش بینی: پیش بینی می کند که جوامع با α قوی (آموزش سکولار + هوش مصنوعی) از بحران به "ثروت بالقوه" (VP) می رسند؛ testable با داده های ۲۰۲۵+. این قدرت، نظریه را به پارادایم نوظهور (لاکاتوس) تبدیل می کند