آدم های خوب اما بی عرضه و ترسو در سازمانها

آدم های خوب و اما بی عرضه در سازمان 

رسالت واحد های منابع انسانی در حفاظت تمام قد از سمت های کلیدی و مدیریتی برای انتصاب شایسته ترین افراد گام اول و اساسی برای شایسته سالاری است. 

داشتن دانش و تخصص و تجربه مرتبط کافی نیست تا یک سمت کلیدی را دو دستی برای یک فرد با مشخصات "آدم خوب" تقدیم کنیم. 

علاوه بر اینکه شایستگی های چون دانش و تخصص و تجربه را باید موشکافانه بررسی گردد باید توجه کنیم آدم خوب بودن را با شخصیت خنثی و بی بخار و بی عرضه اشتباه نکنیم! 

مشخصات آدم های خوب اما خنثی و خیلی خطرناک برای تصدی سمت های کلیدی :

آدم های خنثی در سیستم های بسته و بدون پنجره انتقادی و آلوده به مدیریت اشتباه شناسایی و انتخاب و سمت های کلیدی را بدست می آورند.

سیستم پذیر بودن محض را و سکوت در برابر تصمیمات اشتباه را نوعی شایستگی دانسته و با همین استدلال سعی می کنند از زیر بار مسئولیت های با بار وجدانی سمت شانه خالی کنند. 

آدم های بی عرضه در جلسات فقط سرتکان می دهند و تائید می کنند ، کاتالیزور اصلی فسادهای سنگین اداری می شوند اما با مظلوم نمایی سعی می کنند خود را در برابر وجدانهای بیدار تطهیر کنند. 

آدمهای بی عرضه در راستای منافع کلی سیستم علیل و ذلیل هستند اما گاهی برای یک مشکل کوچک کارمندان خود اگر برای آنها هزینه ای نداشته باشد با تبلیغات و هیاهوی فروان پیگیری های استادانه ای را انجام می دهند. تابا بازخورد احساسی برای خود مشروعیت بسازند. 

وقتی حرف از شایسته سالاری به میان می آید در حقیقت بحث از رسالت اصلی واحد های منابع انسانی است. و بزرگترین خطر برای یک سازمان آنجاست که آدمهای خنثی در واحد های منافع انسانی سنگر بگیرند.

آنجاست که دروازه های ورود به ساختار سازمانی باز و بدون نگاهبان خواهد بود. این یعنی وای بحال آن سازمان.

نظیفی