بهینه سازی بهره برداری از شبکه های آبیاری با استفاده از الگوریتم ژنتیک

تحویل و توزیع نامناسب آب به کانال ها و انشعابات و به تبع آن توزیع نامناسب آب در سطح اراضی کشاورزی سبب می شود میزان آب تحویلی به آبگیر ها با نیاز واقعی آن مطابقت نداشته و سبب کاهش عملکرد هیدرولیکی شبکه می گردد. روش بهره برداری آب در شبکه عبارت است از روشی که در آن سه عامل اساسی توزیع و تحویل آب یعنی دبی جریان، مدت و دور آبیاری تعیین شود، این مقاله با استفاده از الگوریتم ژنتیک و با هدف کم کردن تعداد باز و بسته شدن دریچه ورودی کانال آبیاری برای دو شبکه آبیاری ورامین و هند است که نتیجه به دست آمده برای کانالLMBC اختلاف قابل توجهی را با دیگر پژوهش ها نشان می دهد، در حالی که این اختلاف برای کانال AMX وجود ندارد. نتایج نشان می دهد حداقل کردن تعداد تغییرات دریچه به عنوان تنها تابع هدف تغییرات دبی در کانال را نسبت به توابع هدف دیگر به حداقل می رساند

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، تابع تک هدفه ، شبکه آبیاری ، الگوریتم ژنتیک ، تغییرات دریچه