حداکثر خشکسالی محتمل مبنایی برای تخمین و حفظ ذخایر استراتژیک آب زیرزمینی

فشار بر اکوسیستم و کاهش سطح رفاه و معیشت در اجتماعات بشری از مه مترین آثار بلای خشکسالی بوده، که در صورت افزایش شدت و دوام این واقعه، میتواند به یکی از فاجعه بارترین بلایای طبیعی تبدیل گردد. لذا در کشورهای مختلف برای مقابله با شرایط تنش آبی از جمله خشکسالیهای شدید و طولانی مدت سیاستهای متفاوتی متناسب با اقلیم خود دارند، اما تقریبا در تمام آ نها، آ بهای زیرزمینی به دلیل اطمینان پذیری بالا به عنوان ذخیره استراتژیک برای شرایط تنش آبی شناخته میشود. ذخیره استراتژیک آب زیرزمینی به حجمی از آب زیرزمینی شیرین گفته میشود که بایستی به عنوان ذخیره برای فعالیتهای مختلف به ویژه شرب در آبخوان حفظ گردد؛ تا در صورت وقوع خشکسالی های شدید و طولانی مدت به تدریج از آن برای رفع نیازهای بشری بهره برداری شود. عدم توجه به حفظ ذخیره استراتژیک میتواند خسارات جبرا ن ناپذیری را به همراه داشته و موجب تغییر مسیر سرنوشت یک جامعه گردد. ذخیره استراتژیک آب زیرزمینی، مهم ترین پشتوانه مدیریت تامین آب در شرایط تنش آبی، مخصوصا در مناطق خشک و نیمه خشک میباشد. متاسفانه سا لهاست که در ایران این مفهومبه فراموشی سپرده شده است و این منابع آب بی همتا در حال افت مستمر است. این تحقیق به ضرورت بسط مفهوم حداکثر خشکسالی محتمل به عنوان مبنایی برای تعیین حداکثر برداشت از آب زیرزمینی پرداخته، و حفاظت از ذخایر استراتژیک آب زیرزمینی را به عنوان مهمترین عامل برای افزایش تا بآوری توسعه در این شرایط مورد توجه قرار داده است. در نهایت پیشنها دهایی نیز برای مدیریت ریسک خشکسالی براساس این مفهوم ذکر گردیدهو ضرورت تدوین برنامه جامع مدیریت ریسک خشکسالی برای هر محدوده مطالعاتی در صورت وقوع خشکسالیهای شدید و طولانی مدت مورد تاکید قرار گرفته است

کلیدواژه ها:

پایداری ، تاب آوری ، خشکسالی ، ذخیره استراتژیک آب زیرزمینی.