بررسی نقش گردشگری در توسعه پایدار مناطق بیابانی نمونه موردی: روستاهای خور و بیابانک

مناطق بیابانی ایران سرشار ازجاذبه های گردشگری هستند.در مجموع مساحت بیابان های ایران در شمار چهار بیابان نخست جهان قرار گیرد.عوامل جغرافیایی متعددی موجب شده است بیابان های ایران به عنوان جاذبه های سیاحتی دارای موقعیت ممتازتری نسبت به دیگر نقاط جهان ومناسب جهت یک مسافرت ماجراجویانه یا بیانگردی در طبیعتی زیبا و دست نخورده باشد.امروزه گردشگری از بزرگ ترین بخش های اقتصادی در بسیاری از کشورها و به عنوان یک صنعت جذاب، پویا و درآمدزا واثربخش خود را در جهان مطرح ساخته است. توریسم و اکوتوریسم دردهکده جهانی نقش متنوعی درزمینه های گوناگون از جمله اقتصادی ایفا می کنند.برخی از کشورها عمده درآمدشان از راه توریسم کسب می کنند، این در حالی است که سهم ایران از گردشگری فقط هفت درصد است. توسعه پایدار روستایی به معنی توسعه روستا درهمه زمینه های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی با هدف برآوردن نیازهای فعلی و با توجه به نیاز آیندگان می باشد،امروزه گردشگری به عنوان ابزاری کارآمد می تواند نقش مهمی را درتوسعه اقتصادی، اجتماعی نواحی روستایی به همراه بیابان های ناشناخته زیادی درکشور وجود دارند که در صورت کشف استعدادهای این مناطق با روش های گوناگون امروزی قابلیت های قابل توجهی برای صنعت گردشگری البته در راستای پایداری خواهندداشت. روش گردآوری اطلاعات در مقاله حاضر کتابخانه ای و اسنادی و هدف تحقیق بررسی نقش گردشگری در توسعه پایدار مناطق روستایی خور و بیابانک می باشد.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، توسعه پایدار ، مناطق بیابانی ، خور وبیابانک