میزان تاب آوری شهر جوانرود در زمان بحران های طبیعی

شهرها تاثیرات قابل توجهی بر محیط زیست دارند و ارتقاء پایداری و تاب آوری در آنها حائز اهمیت است . شهرهای امروز برقلمروهای فضایی خود می افزایند درحالیکه در مقابل تهدیدات طبیعی و انسان ساخت آسیب پذیرترمی شوند. آمادگی در برابر بلایایطبیعی در تمام شهرهای جهان، چالش عمده قرن حال حاضر است. تاب آوری شهری بر آمادگی در برابر بلایای شدید، کاهشآسیب پذیری و افزایش ظرفیت انطباقی تاکید می کند. بررسی شاخص های سنجش تاب آوری به عنوان ابزار مفید برای طراحیسیاست های عمومی و پشتیبانی تصمیم گیری های امور شهری یک ضرورت است . در این مقاله تاکید شده که قبل از انجام اقداماتدر زمینه تابآوری لازم است، این مفهوم به عنوان رویکردی در مدیریت بحران شهر جوانرود درک شود و روابط بین اجزاء آن وسیستم شهری مشخص گردد تا فرآیند برنامه ریزی و اقدامات در راستای اهداف تاب آوری شهر جوانرود انجام شوند. ازاین رو اولینگام در برنامه ریزی تاب آوری، ارزیابی شهر تاب آور است. بر این اساس با روش توصیفی- تحلیلی، ویژگی ها و اجزاء تشکیل دهندهشهر تاب آور، مولفه های تاب آوری شهری و ارتباط میان آنها تبیین شده اند. سپس مولفه های رویکرد تاب آوری به منظور ارزیابیتاب آوری شهر جوانرود در دو زمینه آسیب پذیری و انطباق پذیری دسته بندی شده و برای هرکدام، شاخص هایی در ابعاد اکولوژیکی،کالبدی، اجتماعی، اقتصادی و مدیریتی- نهادی تعریف شده است. در ادامه اهمیت هر یک از شاخص های ارائه شده توسط مدلروش تحلیل سلسله مراتبی AHP مورد ارزیابی قرارگرفته اند و به وسیله نرم افزار Expert Choise معیارها وزن دهی شده اند؛ وبر اساس میزان تاب آوری اولویت بندی شده اند و در ادامه به بررسی آنها در چهار ناحیه جوانرود پرداخته شده است. نتایج حاصل ازاین تحلیل نشان میدهد که منطقه ۱ و منطقه ۳ به ترتیب ضعیف ترین مناطق در تاب آوری شهری هستند که باید در اولویتاقدامات تاب آوری قرار گیرند. عامل مهمی که باعث عدم حرکت به سوی تاب آوری است، عدم آگاهی کافی و نبود زیرساخت هایمناسب در این زمینه است. جهت حرکت به سوی شهر تاب آور، سرمایه گذاری های آتی باید فراتر از سرمایه گذاری های مادی وراه حل های فنی روند و نیازمند توسعه سرمایه های انسانی، اجتماعی، ظرفیت نهادی و همکاری بین سازمانی است.

کلیدواژه ها:

تاب آوری شهری ، بلایای طبیعی ، مدیریت بحران ، شهر جوانرود ، AHP