برانگیختن فرم و تاثیر آن بر ناخودآگاه

این نوشتار در راستای سیاست معماری، و پیرامون اثرات برانگیختن فرم بر ناخودآگاه با تکیه بر پارادایم های مطرح شده در حوزهی فرم، ساختار فرم، زبان فرم، ناخودآگاه، و همچنین نحوه ی نگرش به فرم از منظر دستگاه روانی انسان و بعد عملکردی آن, که در صدد بررسی آن از جایگاه مخاطب و مکان, عملکرد فیزیکی و عملکرد ذهنی و نحوه ی ارتباط آنها با یکدیگر، می پردازد. هدف این پژوهش پاسخ به تاثیرات آنی ناخودآگاه بر فرم های معماری و همچنین تجربیات ناخودآگاه از فرم نسبت به مکان و زمان و کاربری آن است, برای این منظور نوشتار حاضر به صورت کتابخانه ای, توجه به نظریه پردازان معماری و روان شناسی و فلسفه و با استدلال منطقی به نگارش درآمده است. اگر فرم های معماری واجد زیبایی و انگیختگی باشند ما بی آنکه متوجه شویم تحت تاثیر شدید آنها قرار می گیریم این امر به علت وجود ناخودآگاه در دستگاه روانی انسان است لذا این تاثیر در افراد مختلف یکسان نیست هر چه انسان مناعت طبع بیشتر و همچنین میل به آزادی و اختیار عمل بیشتر و جان آزادهای داشته باشد فرمهای برانگیخته و زیبا ناخودآگاه او را بیشتر تحت تاثیر قرار خواهند داد. انسان نه بوسیله ناخودآگاه خود که در خود ناخودآگاهش زندگی میکند. ناخودآگاه را محل انباشت امور سرکوب شده می دانند لیکن باید گفت که این امور همه ضمیر ناخودآگاه را تشکیل نمی دهند.درک ما از ناخودآگاه به وسیله امر آگاهانه صورت می گیرد لذا ما تسلط ناخودآگاه بر امور آدمی را نادیده گرفته ایم و با قراردادی کردن هنر معماری آن را از هنر خارج کرده و به چیزی ماشینی تبدیل کردهایم چنین به نظر میرسد معماران با ایجاد فرم های یکنواخت، قابل پیش بینی و تکراری ،که فاقد هرگونه زیبایی و جذابیت و هیجان هستند برای ماشینها معماری را به وجود میآورند نه انسان.