سنجش میزان آسیب پذیری بافت های شهری در مواقع بروز بحران زلزله (مطالعه موردی: نواحی شهر قزوین)

آسیب­پذیری را می­توان مجموع سه عامل مقاومت فیزیکی بافت، عدم امکان امداد­رسانی و عدم توان بازگشت­پذیری شهر پس از بحران دانست. در این پژوهش، کوشش شده­است تا میزان آسیب­پذیری نواحی شهر قزوین با تعریف معیار­های محیطی،جمعیتی-اجتماعی، اقتصادی، کالبدی، با استفاده از روش­های تصمیم­گیری چند شاخصه مورد ارزیابی قرار گیرد. این سنجش ابتدا با روش فرایند تحلیل سلسله­مراتبی صورت گرفت. به دلیل برخی از محدودیت­های این روش، نتایج حاصل دور از واقعیت عینی به نظر می­رسید. این­ مسئله که تصمیم­گیری تنها براساس برآورد ذهنی و تقریبی تصمیم­گیر باشد، امری اشتباه است؛ لذا این ارزیابی با روش دیگری که مبتنی بر مقادیر کمی متغیرهاست صورت پذیرفت. نتایج به­دست­آمده از روش، به واقعیت نزدیک­تر است. در شهر قزوین3 ناحیه دارای آسیب­پذیری زیاد، 9 ناحیه آسیب­پذیری متوسط و 7 ناحیه آسیب­پذیری کم می­باشند. اولویت­دهی به برنامه­ها و تخصیص منابع در راستای کاهش آسیب­پذیری نواحی با آسیب­پذیری بالا از مهم­ترین اقدامات پیش از بحران است.

کلیدواژه ها:

آسیب پذیری ، شهر برگشت پذیر ، ارزیابی ، فرآیند فرایند تحلیل سلسله مراتبی ، تاکسونومی عددی