طرح واره های ناخودآگاه جمعی، معیاری در ارتقاء هویت مکانی بافت تاریخی در ساخت های میان افزای معاصر

تا چندی پیش، بناهای شکل گرفته در بافت های شهری، علی رغم تفاوت در سبک و زمان با قرابتی صمیمانه در کنار یکدیگر استقرار می یافتند. این مکان ها، خاطرات و تجارب مختلفی را برای شهروندان به جای می گذاشتند. اما امروزه مداخلات در بافت های تاریخی شهر در جهت ناهمگونی و عدم آگاهی از روایات نهفته در شهر و آنچه موجب تعلق به مکان می گردد؛ تنها با فراهم آوردن نیازهای زیرساختی، دستاوردی جز خاطره زدایی و نابودی هویت شهرها نداشته است. در ایران نیز این امر پس از توسعه های معاصر در جهت فراهم سازی نیازهای فیزیکی شهر در 1300 ه ش، خیابان کشی ها، ورود مصالح جدید، ورود معماران تحصیل کرده غرب و تغییر سبک زندگی پس از دهه 40 ه ش سرعت گرفت. و باعث رها شدگی بافت های تاریخی، در قلب شهرها گردید. میدان های قدیمی شهر که مکانی برای گردهمایی شهروندان، رویارویی و تولید خاطرات و هویت شهری بود، جای خود را به پارکینگ ها داد، و بدین ترتیب وحدت و هم شکلی نظام خانه سازی در بافت ارگانیک و متوازن شهرهای تاریخی تضعیف گشت. این اتفاقات، منتج به کاهش تعلق و دلبستگی ساکنان برای حفظ این فضاها گشته؛ و در نتیجه بسیاری از ساکنان اصیل این مناطق، خانه های خود را ترک کردند؛ تا در محله های جدید و به ویژه در آپارتمان های مدرن ساکن شوند. و به تدریج افراد کم درآمد جای آنها را اشغال کردند. افرادی که احساس تعلقی نسبت به مکان زندگی خود نداشتند. از این رو به تبع فرسودگی کالبدی، معضلات اجتماعی نیز افزایش یافت و فساد جرم و جنایت این محله ها را دربر گرفت.