بررسی روابط ایران و آلمان در عصر پهلوی

     این مقاله به بررسی روابط دو کشور ایران و آلمان در عصر پهلوی (1304 تا 1357) می پردازد. بطور کلی بعد از روی کارآمدن رضاشاه و در نتیجه اتخاذ سیاست گرایش به نیروی سوم در مقابل دو قدرت روس و انگلیس و نیز اجرای برنامه نوسازی از سوی رضاشاه و همچنین مساله بازسازی خرابی های ناشی از جنگ جهانی اول در آلمان، روابط دو کشور در زمینه های اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و نظامی گسترش یافت و با فراز و نشیب هایی تا پایان سلطنت محمدرضا شاه ادامه یافت. در این مقاله، ابتدا خلاصه ای از روابط ایران و آلمان تا قبل از به قدرت رسیدن رضاشاه بیان می شود و سپس این روابط در دوره رضاشاه و در دو مقطع 1304 تا 1312(دوره جمهوری وایمار) و 1313 تا 1318(دوره حکومت نازی) مورد بررسی قرار می گیرد. بخش بعدی مقاله مربوط است به روابط دو کشور در دوران جنگ جهانی دوم، که در نهایت قطع روابط را در پی داشت. در ادامه مقاله نیز روابط ایران و آلمان فدرال (که بعد از جنگ جهانی دوم تاسیس شده بود) در دوره محمدرضاشاه مورد بررسی قرار می گیرد. در بخش پایانی نیز، جمع بندی ای از مقاله ارائه می گردد. لازم به ذکر است که در این مقاله از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

ایران ، آلمان ، آلمان فدرال ، روابط خارجی ، عصر پهلوی