بررسی اثر پارامترهای فرایندی بر تولید میکروکپسول های حاوی عوامل ترمیم برپایه پلی اوره به روش الکترو اسپری

امروزه محصولات پلیمری در کاربردهای مهندسی فراوانی مورد استفاده قرار گرفته اند. با این وجود، پلیمرها به دلیل تشکیل و رشد ریزترک های غیرقابل دید ناشی از عوامل محیطی مستعد نقص و شکست می باشند. استفاده از پلیمرهای خودترمیم شونده یکی از مهم ترین راهکارهای پیشنهادی برای حل این مشکل می باشد[1]. تا به امروز، رویکرد میکروکپسوله نمودن برای خود ترمیم شوندگی، در سامانه های متعددی، بازده ترمیم بالایی را ازخود نشان داده است[2].کپسوله کردن به فرآیندی اطلاق می شود که در آن مواد جامد، قطره-های مایع و یا گازها درون یک کپسول بی اثر قرار می گیرند. کپسول ها از دو قسمت مغزی و پوسته تشکیل شده اند. استفاده از میکروکپسول های پلیمری در سامانه های ترمیم اولین بارتوسط وایت و همکاران گزارش شد[3]. تا به امروز میکروکپسول ها توسط پوسته های پلیمری مختلف و برای کپسوله کردن عوامل ترمیم متنوعی به کار گرفته شده اند. [4]. از میان روش های تولید مورد استفاده روش های کم هزینه بر مبنای الکترو ریسی و الکترو اسپری افق های جدیدی را بر توسعه ی سامانه های ترمیم اقتصادی گشوده است[5]. بطور کلی عوامل موثر بر الکترو اسپری را می توان به سه دسته ی عوامل محلولی ، فرایندی و محیطی تقسیم نمود. اختلاف پتانسیل اعمالی ، دبی تزریق، فاصله نوک نازل تا جمع کننده و نوع جمع کننده از پارامترهای شاخص فرایندی می باشند. [6].در این پژوهش با استفاده از روش الکترو اسپری مونومرهای پلی اتر آمین و ایزوسیانات تولید کننده پلیمر پلی اوره با هدف استفاده به عنوان عامل ترمیم توسط پوسته ی کوپلیمر استایرن اکریلونیتریل میکروکپسوله شدند و اثر پارامترهای مختلف فرایندی برموفولوژی، اندازه و تعداد کپسول های حاصل مورد بررسی قرار گرفتند.