استفاده از هسته گهواره ای به منظور افزایش تاب آوری لرزه ای سازه ها

سازه ها به طور معمول برای عملکرد ایمنی جانی مطابق با اکثر آیین نامه های مدرن طراحی می شوند و انتظار می رود که متحمل خسارات سازه ای یا غیرسازه ای از قبیل تغییر شکل ماندگار در طول زلزله شدید، شوند. تخریب و بازسازی سازه های آسیب دیده با تغییر شکل ماندگار بسیار پرهزینه و وقت گیر است. در واقع، برای به حداقل رساندن تغییر شکل ماندگار سازه پس از زلزله، مهندسان و پژوهشگران برخی از سیستم های سازه ای جدید را در چند دهه اخیر توسعه داده اند. در این مقاله، تحقیقات انجام گرفته پیرامون سازه های گهواره ای مورد بررسی قرار گرفته است. روش های سیستم سازه ای گهواره ای نه تنها اتصال بین روسازه و شالوده را نرم می کند، بلکه باعث نرم شدن اتصال بین عناصر سازه ای مانند اتصال تیر به ستون می شود. این سیستم ها مطابق با ساز و کار درز بازشوی الاستیک برای نرم کردن پاسخ لرزه ای سازه ایجاد می شوند و از تاندون یا رشته پس تنیده به منظور برگرداندن کل سازه به محل اولیه استفاده می شود. برای از بین بردن انرژی لرزه ای، از وسایل استهلاک انرژی یا انواع میراگرها نیز معمولا در سیستم های گهواره ای استفاده می شود. بررسی های انجام شده نشان داد که سیستم های گهواره ای با مفهوم هدایت آسیب، تاب آوری و انعطاف پذیری در برابر زلزله و بارهای جانبی، خسارت بسیار کمی را متحمل می شوند و سریعا قابل بهره برداری هستند و با توجه بهعدم فروریزش سازه و عدم نیاز به تخریب و بازسازی این سازه ها، این سیستم ها توجیه اقتصادی قابل قبولی دارند.

کلیدواژه ها:

سازه تعمیر پذیر ، تاب آوری ، خسارت محدود ، حرکت گهواره ای ، مرکزگرایی